Πάντα πίστευα ότι οι άνθρωποι που μας κάνουν να κλαιμε, απλα δεν μας αξίζουν.... Εκείνοι που μας αγαπάνε πραγματικά, που μας νοιάζονται και ενδιαφέρονται για μας, προσπαθούν να μας κάνουν να γελάμε και όχι να μας καταβαραθρώνουν ψυχολογικά....

Όλοι μου λένε, πάντα υπάρχουν και χειρότερα και τελικά τα βλέπω μπροστά μου.... Ακριβώς για να μπορώ και εγω να πω, '' ναι όντως υπάρχουν και χειρότερα'' . Ναι.
Γιατί εκείνη τη στιγμή που γίνεσαι ευάλωτος, που αφήνεις τον εαυτό σου να γίνει ειλικρινής και στον ίδιο και στον άλλο, εκείνη τη στιγμή γίνεσαι βορά στα νύχια όλων των επιδέξιων αρπακτικών. Γιατί απλά ο κόσμος γουστάρει να πληγώνει και να πληγώνεται. Αλλιώς δεν θα επέλεγε τους λάθος ανθρώπους....

Αλλά και τα λάθη τα κάνουμε για να μαθαίνουμε.... Και αυτά μέρος δικό μας είναι. Αλλά ανάθεματισμένη κακιά ώρα και κακιά στιγμή που τα κάναμε... Αναθεματισμένη τύχη που δεν καταφέραμε να σε πιάσουμε ποτέ έστω και για λίγο.... Αναθεματισμένη ευτυχία που μια ζωή γελάς πίσω από την πλάτη μας.... Γιατί ξέρεις ότι είσαι εφήμερη, γιατι γνωρίζεις οτι τις λίγες ευτυχισμένες στιγμές θα τις πληρώσουμε διπλές και τριπλές σε λίγο καιρό....

Σκατά.... Δεν αξίζουν οι άνθρωποι που σε κάνουν να γίνεσαι κομμάτια από τον πόνο και τη στεναχώρια... Δεν αξίζουν παναθεμά τους... Εκείνοι που δεν φέρονται ποτέ τζάμι, ποτέ με ειλικρίνια... Που προτιμούν να κυνηγούν χίμαιρες από το να βλέπουν ότι η ομορφιά είναι κάτι το οποίο βρίσκεται μέσα μας...