Ωραία βραδιά η σημερινή.... Το παρελθόν συμφιλιώνεται με το παρόν μέσα σε μια άπνια συναισθημάτων και καιρικών συνθηκών....
Αυτές οι μέρες του Αυγούστου περνάνε τόσο αργά μα και τόσο γρήγορα...
Πάει και αυτό το καλοκαίρι. Ήταν όμορφο. Δεν μπορώ να πω κάτι άλλο... Ήταν ήσυχο και όμορφο. Ήρεμο. Αυτί που ζητούσα βασικά εδω και καιρό. Ηρεμία και ησυχία, μακριά από τα προβλήματα και τα θέματα της πόλης... Ίσα ίσα για να μπορέσω να ηρεμήσω και να σκεφτώ , ίσως και να βάλω και κάποια γραμμή, κάποιο σχέδιο στη ζωή μου επιτέλους... Να ξεπεράσω κάποια πράγματα , να επεξεργαστώ όσα έγιναν τον τελευταίο χρόνο...
Στο κάτω κάτω , το καλοκαίρι για μένα έτσι λειτουργεί....ένα χωνευτήρι που επεξεργάζεται τα πεπραγμένα.. Με αδειάζει, και με κάνει έτοιμη να ξαναγεμίσω τον επόμενο χρόνο.... Νέες εμπειρίες, νέοι άνθρωποι, νέες καταστάσεις....
Καμιά χαρά δεν κάνει ότι ο πόνος στην ψυχή.... λένε τα Κρίνα..... Ναι, όντως ισχύει... Και χαίρομαι που το γνωρίζω....
Δεν θα σε ξαναδώ.... :) (?)
Κυριακή 15 Αυγούστου 2010
Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010
Κατάπια μια γερή δόση δηλητήριο....
Το καλό με αυτό το μπλογκ είναι οτι μπορεί να μιλάω για πολλούς, αλλα λίγοι το βλέπουν...
Οπότε έχει καταντήσει να λειτουργεί σαν προσωπικό ημερολόγιο.... Δεν βαριέσαι, κάτι είναι και αυτο, ξεδίνω....
Ξέρεις... Ο πόνος κάνει καλό. Σε ξυπνάει. Λειτουργεί σαν τους εφιάλτες.
Βέβαια, το ζήτημα είναι να τον προλαμβάνεις, και εκεί έγκειται το ζήτημα των σωστών επιλογών.
Ίσως το βασικό μου πρόβλημα είναι οτι ποτέ δεν είχα πολλές απαιτήσεις από τους άλλους. Θα μπορούσα να δώσω τα πάντα, και μου αρκούσε να είναι καλά και να μου χαμογελάνε. Μεγάλο λάθος. Γιατί τελικά σε αυτόν τον κόσμο τον καλό, πάντα υπάρχουν καλοθελητές που θα εκμεταλλευτούν την ανιδιοτέλεια σου. Το θέμα ειναι να μάθουμε να τους αναγνωρίζουμε.
Επίσης, ένα άλλο πρόβλημα είναι ο συναισθηματισμός. Η λογική πολλές φορές καταδυναστεύεται από τα συναισθήματα και υπολειτουργεί. Αν αφεθείς λίγο, γεμίζεις κολλήματα και κομπλεξ. Γιατί απλά τα συναισθήματα παραμορφώνουν τη λογική αλληλουχία των σκέψεων.
Επαναλαμβάνομαι.
Το καλό είναι ότι για μένα είσαι ένα τίποτα. Ένα κενό, που δεν υπήρχε και δεν υπάρχει στη ζωή μου. Δεν έχασα κάτι, όπως και εσύ δεν έχασες κάτι την προηγούμενη φορά. Είναι το πιο εύκολο πράγμα να σε βγάλω από τη ζωή μου, γιατί για μένα είσαι το τίποτα. Το μόνο που με τσαντίζει, είναι αφού ξέρω ότι είσαι τίποτα, γιατί συνεχίζω να τσαντιζομαι όταν σε σκέφτομαι? Και γιατι γαμώτο το κεφάλι μου, συνεχίζω να σε σκέφτομαι....??
Αααχ.... τί καλύτερη συντροφιά αυτές τις στιγμές από τις μουσικές μου, τα βιβλία μου... τους αγαπημένους μου στίχους....
αλλά και....
Πέστα μωρή Billie.....
Οπότε έχει καταντήσει να λειτουργεί σαν προσωπικό ημερολόγιο.... Δεν βαριέσαι, κάτι είναι και αυτο, ξεδίνω....
Ξέρεις... Ο πόνος κάνει καλό. Σε ξυπνάει. Λειτουργεί σαν τους εφιάλτες.
Βέβαια, το ζήτημα είναι να τον προλαμβάνεις, και εκεί έγκειται το ζήτημα των σωστών επιλογών.
Ίσως το βασικό μου πρόβλημα είναι οτι ποτέ δεν είχα πολλές απαιτήσεις από τους άλλους. Θα μπορούσα να δώσω τα πάντα, και μου αρκούσε να είναι καλά και να μου χαμογελάνε. Μεγάλο λάθος. Γιατί τελικά σε αυτόν τον κόσμο τον καλό, πάντα υπάρχουν καλοθελητές που θα εκμεταλλευτούν την ανιδιοτέλεια σου. Το θέμα ειναι να μάθουμε να τους αναγνωρίζουμε.
Επίσης, ένα άλλο πρόβλημα είναι ο συναισθηματισμός. Η λογική πολλές φορές καταδυναστεύεται από τα συναισθήματα και υπολειτουργεί. Αν αφεθείς λίγο, γεμίζεις κολλήματα και κομπλεξ. Γιατί απλά τα συναισθήματα παραμορφώνουν τη λογική αλληλουχία των σκέψεων.
Επαναλαμβάνομαι.
Το καλό είναι ότι για μένα είσαι ένα τίποτα. Ένα κενό, που δεν υπήρχε και δεν υπάρχει στη ζωή μου. Δεν έχασα κάτι, όπως και εσύ δεν έχασες κάτι την προηγούμενη φορά. Είναι το πιο εύκολο πράγμα να σε βγάλω από τη ζωή μου, γιατί για μένα είσαι το τίποτα. Το μόνο που με τσαντίζει, είναι αφού ξέρω ότι είσαι τίποτα, γιατί συνεχίζω να τσαντιζομαι όταν σε σκέφτομαι? Και γιατι γαμώτο το κεφάλι μου, συνεχίζω να σε σκέφτομαι....??
Αααχ.... τί καλύτερη συντροφιά αυτές τις στιγμές από τις μουσικές μου, τα βιβλία μου... τους αγαπημένους μου στίχους....
αλλά και....
Πέστα μωρή Billie.....
Τρίτη 3 Αυγούστου 2010
Υπέροχο Τίποτα....
Είναι ωραία η θάλασσα γιατί κινείται πάντα....
Το καλοκαίρι... στίχοι από το τραγούδι του Σαββόπουλου, παράγραφοι από τα Ψάθινα Καπέλα, παγωμένη σπιτική λεμονάδα κάτω από τις αγριοκερασιές του κήπου μας.... Ένα νυχτοπούλι το βράδυ δεν με αφήνει να κοιμηθώ... αφυπνεί τις σκέψεις και τα όνειρά μου. Είναι που έχει κουρνιάσει στο κλαδι που πέφτει στο παράθυρο μου, μπορεί και μέσα στο κεφάλι μου...
Το καλοκαίρι των 20 χρόνων... Περίεργο συναίσθημα. Μια γλυκερή μυρωδιά των εφηβικών χρόνων που έφυγαν ανεπιστρεπτί σε συνδιασμό με το άγραφτο μέλλον. Δεν θέλω να περάσει αυτό το καλοκαίρι. Θέλω να ζήσω την κάθε στιγμή του, να αρπάξω το κάθε δευτερόλεπτο και να χαράξω μέσα στη μνήμη μου, μέσα στην ψυχή μου, στην καρδιά μου....
Ρομαντικόπληκτη που γίνομαι ώρες-ώρες.... Παλιμπαιδίζω...
Διαβάζω πάλι τα εφηβικά μου βιβλία, ακούω τη μουσική που άκουγα τότε... Κάθομαι κάτω από την κερασιά μόνο για να βγει η μάνα μου να με μαλώσει , να με προφυλάξει .... μην με τσιμπήσει κανα ζωύφιο, μην με πιάσει πάλι αλλεργία... Και φαντάσου, είχα χρόνια να ξαπλώσω κάτω από τη φυλλωσιά της! Θυμάμαι πριν λίγα χρόνια το έκανα συνέχεια! Είναι η πιο ζωντανή μνημη που έχω από τα παιδικά μου χρόνια. Και από τα πρώτα εφηβικά...
Νοσταλγώ? ... Γιατί? Με πιάνει μελαγχολία και δεν ξέρω γιατί.... Στεναχώρια για τα χρόνια που έφυγαν η για τα αβέβαια που θα ρθουν? ...
Ο Κ. λέει ότι ώρες-ώρες φέρομαι σαν πεντάχρονο...Πεισμώνω και θυμώνω, κλείνομαι στον εαυτό μου, λέω πράγματα που δεν τα πιστεύω για να κάνω τους άλλους να πονέσουν... Να πονέσουν... Σε άσχημους καιρούς ζήλευα όσους ήταν χαρούμενοι.... όσους δεν είχαν προβλήματα... Με ατσάλωσαν αυτά τα χρόνια... Άσπρο-Μαύρο. Και λίγο κόκκινο για να σπάει η μονοτονία. Ναι. Αν θυμώσω δεν παίρνω από λόγια... Αλαφροίσκιωτο με λέγε η γιαγιά μου, για να με κάνει να πονέσω και αυτή... ίσως γιατί ζήλευε και αυτή την ανάγκη μου για ελευθερία και για ζωή, που ποτέ δεν τόλμησε να αφήσει τον εαυτό της να έχει...
Ίσως γράψω βιβλίο μια μέρα... ίσως ζωγραφίσω την άλλη γκουέρνικα... ίσως φύγω για τον γύρο του κόσμου... ίσως βρω τον χρυσό της Ατλαντίδας και τα απομεινάρια απο το παλάτι του Σολωμόντα. Μπορεί κάποτε να βρω το αγαπημένο μου χρώμα και το αγαπημένο μου τραγούδι, εκείνο που θα το ακούω και θα κλαίω και από χαρά και από λύπη. Ίσως μείνω κοντά στη θάλασσα, διαβάζοντας Καββαδία και μετρώντας τα αστέρια. Πάντα ήθελα να μάθω τους αστερισμούς! Ίσως....
Προς το παρόν, αγναντεύω μόνο τη θάλασσα απέναντι μου.. Τον κάθε λογής κόσμο που περνάει από το δρόμο, τα παιδιά... Προσπαθώ να φανταστώ τι σκέφτονται, τί κάνουν στις ζωές τους! Πόσο θα θελα να τους ξέρω όλους!
Η κρίση των 20... Πόσο θα 'θελα... Και πόσα θα κάνω... Και οι αποστάσεις εκμηδενίζονται. Αθήνα- Θεσσαλονίκη, είναι ένα βράδυ δρόμος. Και η ζωή παίρνει περίεργεσ διαστάσεις!
Και να μαι να περπατώ πάλι στην Πλατεία Εξαρχείων που τόσο αγαπάω, 3 η ώρα το βράδυ, κοντά στο πάρκο, με τη Μαριάνθη, τον Κλη και τον Ισνο. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σαν να ήταν όλα χτες. Και ας αλλάξαμε όλοι μας... Πάντα έχουμε τόσα πολλά αλλά και τόσα λίγα να πούμε. Δεν χωράνε από το τηλέφωνο, δεν εκφράζονται κατα πρόσωπο....
Tο Πλιτς μου είναι ακόμα Γιάννενα... και θα αργήσει να έρθει... Και ο Παν-Παν θα φύγει για Κομοτηνή πάλι... Και θα αρχίσουν πάλι οι αποστάσεις...
Δεν ξέρω... Ζω. Κυνηγητής και εγω της γοητείας των ονείρων και του προορισμού που πάει και πάει και δεν στέκει.....
Καληνύχτα. Όπου και αν βρίσκεσαι...:)
Το καλοκαίρι... στίχοι από το τραγούδι του Σαββόπουλου, παράγραφοι από τα Ψάθινα Καπέλα, παγωμένη σπιτική λεμονάδα κάτω από τις αγριοκερασιές του κήπου μας.... Ένα νυχτοπούλι το βράδυ δεν με αφήνει να κοιμηθώ... αφυπνεί τις σκέψεις και τα όνειρά μου. Είναι που έχει κουρνιάσει στο κλαδι που πέφτει στο παράθυρο μου, μπορεί και μέσα στο κεφάλι μου...
Το καλοκαίρι των 20 χρόνων... Περίεργο συναίσθημα. Μια γλυκερή μυρωδιά των εφηβικών χρόνων που έφυγαν ανεπιστρεπτί σε συνδιασμό με το άγραφτο μέλλον. Δεν θέλω να περάσει αυτό το καλοκαίρι. Θέλω να ζήσω την κάθε στιγμή του, να αρπάξω το κάθε δευτερόλεπτο και να χαράξω μέσα στη μνήμη μου, μέσα στην ψυχή μου, στην καρδιά μου....
Ρομαντικόπληκτη που γίνομαι ώρες-ώρες.... Παλιμπαιδίζω...
Διαβάζω πάλι τα εφηβικά μου βιβλία, ακούω τη μουσική που άκουγα τότε... Κάθομαι κάτω από την κερασιά μόνο για να βγει η μάνα μου να με μαλώσει , να με προφυλάξει .... μην με τσιμπήσει κανα ζωύφιο, μην με πιάσει πάλι αλλεργία... Και φαντάσου, είχα χρόνια να ξαπλώσω κάτω από τη φυλλωσιά της! Θυμάμαι πριν λίγα χρόνια το έκανα συνέχεια! Είναι η πιο ζωντανή μνημη που έχω από τα παιδικά μου χρόνια. Και από τα πρώτα εφηβικά...
Νοσταλγώ? ... Γιατί? Με πιάνει μελαγχολία και δεν ξέρω γιατί.... Στεναχώρια για τα χρόνια που έφυγαν η για τα αβέβαια που θα ρθουν? ...
Ο Κ. λέει ότι ώρες-ώρες φέρομαι σαν πεντάχρονο...Πεισμώνω και θυμώνω, κλείνομαι στον εαυτό μου, λέω πράγματα που δεν τα πιστεύω για να κάνω τους άλλους να πονέσουν... Να πονέσουν... Σε άσχημους καιρούς ζήλευα όσους ήταν χαρούμενοι.... όσους δεν είχαν προβλήματα... Με ατσάλωσαν αυτά τα χρόνια... Άσπρο-Μαύρο. Και λίγο κόκκινο για να σπάει η μονοτονία. Ναι. Αν θυμώσω δεν παίρνω από λόγια... Αλαφροίσκιωτο με λέγε η γιαγιά μου, για να με κάνει να πονέσω και αυτή... ίσως γιατί ζήλευε και αυτή την ανάγκη μου για ελευθερία και για ζωή, που ποτέ δεν τόλμησε να αφήσει τον εαυτό της να έχει...
Ίσως γράψω βιβλίο μια μέρα... ίσως ζωγραφίσω την άλλη γκουέρνικα... ίσως φύγω για τον γύρο του κόσμου... ίσως βρω τον χρυσό της Ατλαντίδας και τα απομεινάρια απο το παλάτι του Σολωμόντα. Μπορεί κάποτε να βρω το αγαπημένο μου χρώμα και το αγαπημένο μου τραγούδι, εκείνο που θα το ακούω και θα κλαίω και από χαρά και από λύπη. Ίσως μείνω κοντά στη θάλασσα, διαβάζοντας Καββαδία και μετρώντας τα αστέρια. Πάντα ήθελα να μάθω τους αστερισμούς! Ίσως....
Προς το παρόν, αγναντεύω μόνο τη θάλασσα απέναντι μου.. Τον κάθε λογής κόσμο που περνάει από το δρόμο, τα παιδιά... Προσπαθώ να φανταστώ τι σκέφτονται, τί κάνουν στις ζωές τους! Πόσο θα θελα να τους ξέρω όλους!
Η κρίση των 20... Πόσο θα 'θελα... Και πόσα θα κάνω... Και οι αποστάσεις εκμηδενίζονται. Αθήνα- Θεσσαλονίκη, είναι ένα βράδυ δρόμος. Και η ζωή παίρνει περίεργεσ διαστάσεις!
Και να μαι να περπατώ πάλι στην Πλατεία Εξαρχείων που τόσο αγαπάω, 3 η ώρα το βράδυ, κοντά στο πάρκο, με τη Μαριάνθη, τον Κλη και τον Ισνο. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σαν να ήταν όλα χτες. Και ας αλλάξαμε όλοι μας... Πάντα έχουμε τόσα πολλά αλλά και τόσα λίγα να πούμε. Δεν χωράνε από το τηλέφωνο, δεν εκφράζονται κατα πρόσωπο....
Tο Πλιτς μου είναι ακόμα Γιάννενα... και θα αργήσει να έρθει... Και ο Παν-Παν θα φύγει για Κομοτηνή πάλι... Και θα αρχίσουν πάλι οι αποστάσεις...
Δεν ξέρω... Ζω. Κυνηγητής και εγω της γοητείας των ονείρων και του προορισμού που πάει και πάει και δεν στέκει.....
Καληνύχτα. Όπου και αν βρίσκεσαι...:)
Τετάρτη 12 Μαΐου 2010
Πάντα πίστευα ότι οι άνθρωποι που μας κάνουν να κλαιμε, απλα δεν μας αξίζουν.... Εκείνοι που μας αγαπάνε πραγματικά, που μας νοιάζονται και ενδιαφέρονται για μας, προσπαθούν να μας κάνουν να γελάμε και όχι να μας καταβαραθρώνουν ψυχολογικά....
Όλοι μου λένε, πάντα υπάρχουν και χειρότερα και τελικά τα βλέπω μπροστά μου.... Ακριβώς για να μπορώ και εγω να πω, '' ναι όντως υπάρχουν και χειρότερα'' . Ναι.
Γιατί εκείνη τη στιγμή που γίνεσαι ευάλωτος, που αφήνεις τον εαυτό σου να γίνει ειλικρινής και στον ίδιο και στον άλλο, εκείνη τη στιγμή γίνεσαι βορά στα νύχια όλων των επιδέξιων αρπακτικών. Γιατί απλά ο κόσμος γουστάρει να πληγώνει και να πληγώνεται. Αλλιώς δεν θα επέλεγε τους λάθος ανθρώπους....
Αλλά και τα λάθη τα κάνουμε για να μαθαίνουμε.... Και αυτά μέρος δικό μας είναι. Αλλά ανάθεματισμένη κακιά ώρα και κακιά στιγμή που τα κάναμε... Αναθεματισμένη τύχη που δεν καταφέραμε να σε πιάσουμε ποτέ έστω και για λίγο.... Αναθεματισμένη ευτυχία που μια ζωή γελάς πίσω από την πλάτη μας.... Γιατί ξέρεις ότι είσαι εφήμερη, γιατι γνωρίζεις οτι τις λίγες ευτυχισμένες στιγμές θα τις πληρώσουμε διπλές και τριπλές σε λίγο καιρό....
Σκατά.... Δεν αξίζουν οι άνθρωποι που σε κάνουν να γίνεσαι κομμάτια από τον πόνο και τη στεναχώρια... Δεν αξίζουν παναθεμά τους... Εκείνοι που δεν φέρονται ποτέ τζάμι, ποτέ με ειλικρίνια... Που προτιμούν να κυνηγούν χίμαιρες από το να βλέπουν ότι η ομορφιά είναι κάτι το οποίο βρίσκεται μέσα μας...
Όλοι μου λένε, πάντα υπάρχουν και χειρότερα και τελικά τα βλέπω μπροστά μου.... Ακριβώς για να μπορώ και εγω να πω, '' ναι όντως υπάρχουν και χειρότερα'' . Ναι.
Γιατί εκείνη τη στιγμή που γίνεσαι ευάλωτος, που αφήνεις τον εαυτό σου να γίνει ειλικρινής και στον ίδιο και στον άλλο, εκείνη τη στιγμή γίνεσαι βορά στα νύχια όλων των επιδέξιων αρπακτικών. Γιατί απλά ο κόσμος γουστάρει να πληγώνει και να πληγώνεται. Αλλιώς δεν θα επέλεγε τους λάθος ανθρώπους....
Αλλά και τα λάθη τα κάνουμε για να μαθαίνουμε.... Και αυτά μέρος δικό μας είναι. Αλλά ανάθεματισμένη κακιά ώρα και κακιά στιγμή που τα κάναμε... Αναθεματισμένη τύχη που δεν καταφέραμε να σε πιάσουμε ποτέ έστω και για λίγο.... Αναθεματισμένη ευτυχία που μια ζωή γελάς πίσω από την πλάτη μας.... Γιατί ξέρεις ότι είσαι εφήμερη, γιατι γνωρίζεις οτι τις λίγες ευτυχισμένες στιγμές θα τις πληρώσουμε διπλές και τριπλές σε λίγο καιρό....
Σκατά.... Δεν αξίζουν οι άνθρωποι που σε κάνουν να γίνεσαι κομμάτια από τον πόνο και τη στεναχώρια... Δεν αξίζουν παναθεμά τους... Εκείνοι που δεν φέρονται ποτέ τζάμι, ποτέ με ειλικρίνια... Που προτιμούν να κυνηγούν χίμαιρες από το να βλέπουν ότι η ομορφιά είναι κάτι το οποίο βρίσκεται μέσα μας...
Τρίτη 6 Απριλίου 2010
The Fix Is In
LADIES AND GENTLEMEN,
WELCOME TO '' LA SOCIETE DU SPECTACLE''
Note no.1: GIVE ME INFORMATION, BEFORE I THROW UP!!
Οι εναλασσόμενες τηλεποτικές εικόνες στοβιλίζονται στα μάτια μας με τέτοιους ρυθμούς που δεν μας αφήνουν τίποτα να πούμε. Ενα μεγάλο και βροντερό ΣΚΑΣΕ βρίσκεται πίσω από κάθε διαφημήση, εκπομπή, άνθρωπο της τηλεοράσης είτε αυτός είναι ένας καριόλης μεγαλομανής παρουσιαστής ειδησέων, που αυτοαποκαλείται δημοσιογράφος, είτε είναι μια χαζοβιόλα ξανθιά από αυτές τις βιομηχανοποιημένες που πουλιούνται καθημερινά στα τηλεοπτικά σκλαβοπάζαρα ή ένας τραγουδιάρης σκυλάς του νηπιαγωγείου που λόγω εμφάνισης όσοι τον πήραν απο πίσω τον έπεισαν ότι έχει και καλή φωνή.
Note no.2 : ARTISTZ
Τα mass media έγιναν η αρρώστεια, η γάγγραινα της εποχής. Πιστά σκυλιά των αφεντικών τους, τα διυλιστήρια εγγεφαλικών κυττάρων και ανθρώπινης συνείδησης ήταν και είναι εδω για να μας δείχνουν πως να είμαστε καλοί καταναλωτές, καλές πουτάνες, καλά ζιγκολό, καλοί νταγλαράδες, καλοί μαζικοί παραπλανητές, άξια τέκνα των γονιών μας, της αστικής τάξης και του καπιταλισμού.
Έχεις χρήμα μεγάλε??? Έχεις πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα και τον παπά από τα γεννητικά όργανα. Δεν μας νοιάζει πού τα βρήκες. Δεν μας νοιάζει αν τα απέκτησες γιατί σκότωσες τον μπάρμπα σου και σου γραψε την περιουσία του. Αν έκανες εμπόριο λευκής σαρκός. Αν έκανες εμπόριο ναρκωτικών, όπλων, οργάνων. Αν σκότωσες, αν βίασες, αν σε βίασαν , αν σε έκαναν ένα πειραματόζωο γεμάτο ορμόνες . Χεστήκαμε. Σε προσκυνάμε και σε έχουμε θεό. Τα mass media υποκλίνονται στη δόξα που έχουν τα λεφτά σου και τα γημάτα κρεατίνη μούσκλια/στήθη σου. Όλοι θέλουν να σε πηδήξουν και όλοι να φτάσουν λίγη από τη δόξα σου, μια τούφα από τα πλατινέ μαλλιά σου, ένα κομμάτι από το πράντα ρούχο σου. Κάθε νύχτα είσαι στα μπουζούκια και δίνει χιλιάδες ευρω στις λουλουδούδες, πιάνοντας τον κώλο της τραγουδιάρας, πάντα με 2-3 γκομενάκια τριγύρω και την αδερφή μάνατζερ σου. Ζεις σε βίλα στην Εκάλη και οδηγείς Hammer. Τριγυρνάς παντού με το νευρόσπαστο τσιουάουα σου.
Note no.3 : WELCOME TO THE SHOW !
Ηδονιζόμαστε με τα πτώματα που δείχνουν οι ειδήσεις. Φαντασιωνόμαστε με εκείνη τη στρασάτη, μέσα στη ''χλιδή'' ζωή που βλέπουμε στις οθόνες της τηλεόρασης μας. Θέλουμε να γίνουμε έτσι. Να γίνουμε σαν και αυτούς. Τους επιτυχημένους. Να βγαίνουμε και εμείς στην τηλεόραση φωρώντας τέτοια φιρμάτα ρούχα, οδηγώντας μπέμπες και έχοντας 2-3 γκομενάκια για την πλάκα. Να μας ρωτάνε την άποψη μας για τα πάντα. Να γινόμαστε κριτές στον Μεγάλο Αδερφό τους . Το γουστάρουμε και μας φτιάχνει. Να γνωρίζουμε τον Ψινάκη και την Αλεξανδράτου. Να φοράμε ρούχα τελευταίας κολεξιόν. Να ξέρουν ως και οι πεθαμένοι με ποιον πήγαμε χτες και τι νούμερο σουτιέν φοράμε. Να τρώμε μακντόναλντς και να τα χάνουμε με ορμόνες και χάπια αδυνατίσματος.
Και ακόμα πιο πολύ φτιαχνόμαστε με την σκέψη του ''Μεγάλου''. Του μεγαλογιατρού, του μεγαλοδικηγόρου, του μεγαλοεπιχειρηματία...Εκείνου του πετυχημένου από όλες τις απόψεις. Που ήταν μια ζωή πρώτος, ο καλύτερος από τους ανταγωνιστές του . Που πάτησες επι πτωμάτων για να φτάσει στην κορυφή, κατέστρεψε κόσμο, λάδωσε, λαδώθηκε, υπερασπίστηκε δολοφόνους και νονούς της νύχτας, καταδίκασε , σκότωσε αθώους, έβγαλε από τη μέση ανταγωνιστές, έβαλε δικούς του σε καίριες θέσεις, έγινε πολιτικός, βουλευτής, πρωθυπουργός....
Νote no. 4 : FUCK THIS SHIT
Και ο καημένος ο κάθε κυρ-Παντελής αυτού του κόσμου, απογοητευμένος από οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα, απογοητευμένος από τη δουλειά του, τη νευρόσπαστη και υστερική γυναίκα του, τα κακομαθημένα και ηλίθια παιδιά του, απογοητευμένος από τα κόμματα και τους πολιτικούς, από το σύστημα υγείας και παιδείας, απογοητευμένος από ολάκερη τη ζωή του, ΒΟΥΛΙΑΖΕΙ ολοένα και περισσότερο στον καναπέ του, σταδιακά καταλήγει να παρει το σχήμα του, ενω βλέπει συνέχεια τηλεόραση, πλάθοντας έναν εικονικό κόσμο σαν και αυτό που του δίνουν τα mass media. Φοβάται. Φοβάται να βγει έξω. Φοβάται να μιλήσει. Φοβάται να πει την άποψη του. Γιατί όταν τόλμησε του είπαν σκάσε. Και από τότε δεν ξανα άνοιξε το στόμα του. Βούλιαξε στην καθημερινότητα και στον μικρόκοσμό του, αφέθηκε να εγκατασταθούν στον εγγέφαλό του για πάντα τα πρότυπα των ΜΜΕ και τώρα περιμένει πότε θα πεθάνει για να ησυχάσει από αυτόν τον σκληρό και άδικο κόσμο. Ζωντανά κουφάρια που περιφέρονται ανάμεσα μας εδω και αιώνες.
Και τα καθήκια παιδιά του, γραπωμένα από κόμματα, γίνονται σκυλιά του κάθε καθοδηγητή, φοράνε μια χρωματιστή σημαία , γίνονται τα τσιράκια των βουλευτών, γλύφουν τους έχοντες την εξουσία στα χέρια τους και αφήνονται να τους κάνουν ό,τι θέλουν γιατί ξέρουν ότι θα πάρουν και αυτοί τη θέση τους. Χτίζουν μια καριέρα φοιτητοπατέρα και τη συνεχίζουν και όταν τελειώσουν, κάνουν τα πάντα προσπαθώντας να αναδειχθούν στην εξουσία. Από οποιοδήποτε κόμμα και αν είναι και οποιουδήποτε χρώματος.
Δεν πιστεύουν σε ιδεολογία, δεν την γνώρισαν, δεν τη διαβασαν, δεν την έζησαν. Νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους και την πάρτυ τους. Για το πως θα γίνουν και αυτοί πετυχημένοι σαν εκείνα τα πρότυπα με τα οποία μεγάλωσαν. Εκείνα της ΠΑΤΡΙΔΑΣ-ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ. Της αμορφωσιάς και της αποκτηνωμένης συμπεριφοράς. Ενός εσωτερικού Αγκυλωτού Σταυρού, που το φοράνε κάτω από τα πανάκριβα ρούχα τους που τα χρωστάνες στα δάνεια και τις κάρτες, αλλά το τραπέζι στη Βανδή απαιτούσε καινούριο συνολάκι, τι να κάνουμε???
Συμπατριώτη, πόσο δύσκολο σου είναι να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου, να κοιταχτείς στον καθρέφτη χωρίς φτιασίδια και μπογιές, χωρίς τα ακριβά σου ρούχα και τα φτιαγμένα σου μαλλιά, και μετά αφου κλάψεις με αυτό που θα δεις, να φωνάξεις δυνατά : ANTE ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ, ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΕΣΕΙΣ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ!
WELCOME TO '' LA SOCIETE DU SPECTACLE''
Note no.1: GIVE ME INFORMATION, BEFORE I THROW UP!!
Οι εναλασσόμενες τηλεποτικές εικόνες στοβιλίζονται στα μάτια μας με τέτοιους ρυθμούς που δεν μας αφήνουν τίποτα να πούμε. Ενα μεγάλο και βροντερό ΣΚΑΣΕ βρίσκεται πίσω από κάθε διαφημήση, εκπομπή, άνθρωπο της τηλεοράσης είτε αυτός είναι ένας καριόλης μεγαλομανής παρουσιαστής ειδησέων, που αυτοαποκαλείται δημοσιογράφος, είτε είναι μια χαζοβιόλα ξανθιά από αυτές τις βιομηχανοποιημένες που πουλιούνται καθημερινά στα τηλεοπτικά σκλαβοπάζαρα ή ένας τραγουδιάρης σκυλάς του νηπιαγωγείου που λόγω εμφάνισης όσοι τον πήραν απο πίσω τον έπεισαν ότι έχει και καλή φωνή.
Note no.2 : ARTISTZ
Τα mass media έγιναν η αρρώστεια, η γάγγραινα της εποχής. Πιστά σκυλιά των αφεντικών τους, τα διυλιστήρια εγγεφαλικών κυττάρων και ανθρώπινης συνείδησης ήταν και είναι εδω για να μας δείχνουν πως να είμαστε καλοί καταναλωτές, καλές πουτάνες, καλά ζιγκολό, καλοί νταγλαράδες, καλοί μαζικοί παραπλανητές, άξια τέκνα των γονιών μας, της αστικής τάξης και του καπιταλισμού.
Έχεις χρήμα μεγάλε??? Έχεις πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα και τον παπά από τα γεννητικά όργανα. Δεν μας νοιάζει πού τα βρήκες. Δεν μας νοιάζει αν τα απέκτησες γιατί σκότωσες τον μπάρμπα σου και σου γραψε την περιουσία του. Αν έκανες εμπόριο λευκής σαρκός. Αν έκανες εμπόριο ναρκωτικών, όπλων, οργάνων. Αν σκότωσες, αν βίασες, αν σε βίασαν , αν σε έκαναν ένα πειραματόζωο γεμάτο ορμόνες . Χεστήκαμε. Σε προσκυνάμε και σε έχουμε θεό. Τα mass media υποκλίνονται στη δόξα που έχουν τα λεφτά σου και τα γημάτα κρεατίνη μούσκλια/στήθη σου. Όλοι θέλουν να σε πηδήξουν και όλοι να φτάσουν λίγη από τη δόξα σου, μια τούφα από τα πλατινέ μαλλιά σου, ένα κομμάτι από το πράντα ρούχο σου. Κάθε νύχτα είσαι στα μπουζούκια και δίνει χιλιάδες ευρω στις λουλουδούδες, πιάνοντας τον κώλο της τραγουδιάρας, πάντα με 2-3 γκομενάκια τριγύρω και την αδερφή μάνατζερ σου. Ζεις σε βίλα στην Εκάλη και οδηγείς Hammer. Τριγυρνάς παντού με το νευρόσπαστο τσιουάουα σου.
Note no.3 : WELCOME TO THE SHOW !
Ηδονιζόμαστε με τα πτώματα που δείχνουν οι ειδήσεις. Φαντασιωνόμαστε με εκείνη τη στρασάτη, μέσα στη ''χλιδή'' ζωή που βλέπουμε στις οθόνες της τηλεόρασης μας. Θέλουμε να γίνουμε έτσι. Να γίνουμε σαν και αυτούς. Τους επιτυχημένους. Να βγαίνουμε και εμείς στην τηλεόραση φωρώντας τέτοια φιρμάτα ρούχα, οδηγώντας μπέμπες και έχοντας 2-3 γκομενάκια για την πλάκα. Να μας ρωτάνε την άποψη μας για τα πάντα. Να γινόμαστε κριτές στον Μεγάλο Αδερφό τους . Το γουστάρουμε και μας φτιάχνει. Να γνωρίζουμε τον Ψινάκη και την Αλεξανδράτου. Να φοράμε ρούχα τελευταίας κολεξιόν. Να ξέρουν ως και οι πεθαμένοι με ποιον πήγαμε χτες και τι νούμερο σουτιέν φοράμε. Να τρώμε μακντόναλντς και να τα χάνουμε με ορμόνες και χάπια αδυνατίσματος.
Και ακόμα πιο πολύ φτιαχνόμαστε με την σκέψη του ''Μεγάλου''. Του μεγαλογιατρού, του μεγαλοδικηγόρου, του μεγαλοεπιχειρηματία...Εκείνου του πετυχημένου από όλες τις απόψεις. Που ήταν μια ζωή πρώτος, ο καλύτερος από τους ανταγωνιστές του . Που πάτησες επι πτωμάτων για να φτάσει στην κορυφή, κατέστρεψε κόσμο, λάδωσε, λαδώθηκε, υπερασπίστηκε δολοφόνους και νονούς της νύχτας, καταδίκασε , σκότωσε αθώους, έβγαλε από τη μέση ανταγωνιστές, έβαλε δικούς του σε καίριες θέσεις, έγινε πολιτικός, βουλευτής, πρωθυπουργός....
Νote no. 4 : FUCK THIS SHIT
Και ο καημένος ο κάθε κυρ-Παντελής αυτού του κόσμου, απογοητευμένος από οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα, απογοητευμένος από τη δουλειά του, τη νευρόσπαστη και υστερική γυναίκα του, τα κακομαθημένα και ηλίθια παιδιά του, απογοητευμένος από τα κόμματα και τους πολιτικούς, από το σύστημα υγείας και παιδείας, απογοητευμένος από ολάκερη τη ζωή του, ΒΟΥΛΙΑΖΕΙ ολοένα και περισσότερο στον καναπέ του, σταδιακά καταλήγει να παρει το σχήμα του, ενω βλέπει συνέχεια τηλεόραση, πλάθοντας έναν εικονικό κόσμο σαν και αυτό που του δίνουν τα mass media. Φοβάται. Φοβάται να βγει έξω. Φοβάται να μιλήσει. Φοβάται να πει την άποψη του. Γιατί όταν τόλμησε του είπαν σκάσε. Και από τότε δεν ξανα άνοιξε το στόμα του. Βούλιαξε στην καθημερινότητα και στον μικρόκοσμό του, αφέθηκε να εγκατασταθούν στον εγγέφαλό του για πάντα τα πρότυπα των ΜΜΕ και τώρα περιμένει πότε θα πεθάνει για να ησυχάσει από αυτόν τον σκληρό και άδικο κόσμο. Ζωντανά κουφάρια που περιφέρονται ανάμεσα μας εδω και αιώνες.
Και τα καθήκια παιδιά του, γραπωμένα από κόμματα, γίνονται σκυλιά του κάθε καθοδηγητή, φοράνε μια χρωματιστή σημαία , γίνονται τα τσιράκια των βουλευτών, γλύφουν τους έχοντες την εξουσία στα χέρια τους και αφήνονται να τους κάνουν ό,τι θέλουν γιατί ξέρουν ότι θα πάρουν και αυτοί τη θέση τους. Χτίζουν μια καριέρα φοιτητοπατέρα και τη συνεχίζουν και όταν τελειώσουν, κάνουν τα πάντα προσπαθώντας να αναδειχθούν στην εξουσία. Από οποιοδήποτε κόμμα και αν είναι και οποιουδήποτε χρώματος.
Δεν πιστεύουν σε ιδεολογία, δεν την γνώρισαν, δεν τη διαβασαν, δεν την έζησαν. Νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους και την πάρτυ τους. Για το πως θα γίνουν και αυτοί πετυχημένοι σαν εκείνα τα πρότυπα με τα οποία μεγάλωσαν. Εκείνα της ΠΑΤΡΙΔΑΣ-ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ. Της αμορφωσιάς και της αποκτηνωμένης συμπεριφοράς. Ενός εσωτερικού Αγκυλωτού Σταυρού, που το φοράνε κάτω από τα πανάκριβα ρούχα τους που τα χρωστάνες στα δάνεια και τις κάρτες, αλλά το τραπέζι στη Βανδή απαιτούσε καινούριο συνολάκι, τι να κάνουμε???
Συμπατριώτη, πόσο δύσκολο σου είναι να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου, να κοιταχτείς στον καθρέφτη χωρίς φτιασίδια και μπογιές, χωρίς τα ακριβά σου ρούχα και τα φτιαγμένα σου μαλλιά, και μετά αφου κλάψεις με αυτό που θα δεις, να φωνάξεις δυνατά : ANTE ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ, ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΕΣΕΙΣ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ!
Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010
42
Και επειδή ο λευκός θόρυβος κάνει κακό στα δελφίνια και η γη είναι σαν ένα μεγάλο μπλε καρπούζι φτιαγμένο από ποντίκια,η μπαταρία του τηλεφώνου αυτοκτόνησε στο συφόνι της τουαλέτας και Ο ΓΑΜΗΜΕΝΟΣ ΑΝΑΠΤΗΡΑΣ ΔΕΝ ΑΝΑΒΕΙ...Αλλά επειδή είμαι ανώτερος άνθρωπος θα χώσω τον δομολειτουργισμό μου στο συρτάρι του μπάνιου και θα ...κάψω όλα τα φυλλάδια του μασούτη και της KOMEΠ. ΣΚΑΤΑ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΣΑΡΤΡ!
Άντε και να ρίξει το κόμμα ενέσεις....
Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010
Αφήνοντας ματωμένα χνάρια στο διάβα μου....
Και εκεί που απλά προσπαθείς να χαθείς στη βροχή σου, που οι σταγόνες κυλούν στο πρόσωπο σου σαν δάκρυα και εσυ περπατάς στο άδειο πεζοδρόμιο αργά,χωρίς ομπρέλα και σου ρχονται τα τραγούδια από τον Βιολιστή στη Στέγη στο κεφάλι, αναρρωτιέσαι γιατί δεν μπορείς να συνεχίσεις...
Και η βροχή απλα δυναμώνει.Κάτι τέτοιες μέρες είναι που οι τρελοί βλέπουν το όραμα το θεού και οι ναρκωμανείς αστακούς να χορεύουν ρούμπα.
Όχι καλά είμαι Κλη...Αλήθεια σου λέω... Απλά κάτι τέτοιες μέρες νιώθω περιέργα...
Από παιδί ο χειμώνας μου φέρνε κατάθλιψη.
Κάτι τέτοιες μέρες κλείνεσαι στο σπίτι σου, με σβηστά τα φώτα και ακούς Διάφανα...
Η βροχή ευνοεί τα κρίνα..
Και η βροχή απλα δυναμώνει.Κάτι τέτοιες μέρες είναι που οι τρελοί βλέπουν το όραμα το θεού και οι ναρκωμανείς αστακούς να χορεύουν ρούμπα.
Όχι καλά είμαι Κλη...Αλήθεια σου λέω... Απλά κάτι τέτοιες μέρες νιώθω περιέργα...
Από παιδί ο χειμώνας μου φέρνε κατάθλιψη.
Κάτι τέτοιες μέρες κλείνεσαι στο σπίτι σου, με σβηστά τα φώτα και ακούς Διάφανα...
Η βροχή ευνοεί τα κρίνα..
Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010
Imagine a face without eyes and a cofee with latte...That's how apcalypse would be dear....
Και ύστερα μου λες ότι υπερβάλλω....
Το ξέρω ότι έχεις δίκιο και για αυτό θυμώνω...Επειδή το ξέρω, αλλά δεν θέλω να το παραδεχτώ... Ή γεννιέσαι πεισματάρης ή όχι....
Συνήθως επιμένουμε εκεί που δεν πρέπει και αφηνόμαστε να πας πάρει το κύμα εκεί που όχι..Τι σκατόμυαλοι που είμαστε ρε γαμώτο..
Σκεφτόμαστε τα άκυρα και άσχετα πράγματα,προτιμάμε να λιώνουμε και να παίρνουμε το σχήμα του καναπέ παρά να κάνουμε εκείνα που γουστάρουμε,παρά να βγούμε έξω, παρά να δώσουμε ευκαρίες στον εαυτό μας και στους άλλους....
Καλό και το battlestar gallactica και ο Σοπενχάουερ ρε παιδιά... αλλά ας δούμε και κανέναν άνθρωπο...ας ζήσουμε και λίγο....
Το ξέρω ότι έχεις δίκιο και για αυτό θυμώνω...Επειδή το ξέρω, αλλά δεν θέλω να το παραδεχτώ... Ή γεννιέσαι πεισματάρης ή όχι....
Συνήθως επιμένουμε εκεί που δεν πρέπει και αφηνόμαστε να πας πάρει το κύμα εκεί που όχι..Τι σκατόμυαλοι που είμαστε ρε γαμώτο..
Σκεφτόμαστε τα άκυρα και άσχετα πράγματα,προτιμάμε να λιώνουμε και να παίρνουμε το σχήμα του καναπέ παρά να κάνουμε εκείνα που γουστάρουμε,παρά να βγούμε έξω, παρά να δώσουμε ευκαρίες στον εαυτό μας και στους άλλους....
Καλό και το battlestar gallactica και ο Σοπενχάουερ ρε παιδιά... αλλά ας δούμε και κανέναν άνθρωπο...ας ζήσουμε και λίγο....
Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010
Ψέμματα
Το ξέρω ρε συ ότι δεν πρέπει να τσαντίζομαι...Ναι το ξέρω οτι αντιδρω υπερβολικά...Και το ξέρω ότι όλα αυτά τα λές για το καλο μου...
Αλλα απλά όταν το καλό μου δεν το ξέρω και εγω η ίδια, εσυ πως περιμένεις να μου το επιβάλλεις? Ναι τσαντίζομαι και στεναχωριέμαι για ανθρώπους και πράγματα που δεν αξίζουν, και σου γίνομαι φορτική γιατί σου κλαίγομαι ... Και συγγνώμη γι'αυτό.
Αλλά απλά αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Μου βγαίνει η μαυριλα γαμώτο...Μου λένε γεια και νευριάζω...
...Για να με κοιτάξεις με εκείνο το παγωμένο και άδειο βλέμμα, εκείνο το χωρίς συναισθήματα.Γυρίζω και σε αγγαλιάζω, μα δεν είσαι εσυ....έχεις φύγει μακρια και αυτό που απόμεινε μπροστά μου είναι ένα κομμάτι πέτρα που δεν με αναγνωρίζει... και δεν το αναγνωρίζω..
...Και τότε σπάω...σπάω σε χιλιάδες κομμάτια... και εσυ απομακρύνεσαι απο κοντά μου, σαν όνειρο την ώρα που ξυπνάς. Και εσύ φεύγεις μακριά και αφήνεις πίσω σπασμένα κομμάτια. Σπασμένα συναισθήματα.
.... Και ας μην κατάλαβες πόσο....
.... Και ας μην κατάλαβα ότι δεν καταλάβαινες πόσο ....
Αλλα απλά όταν το καλό μου δεν το ξέρω και εγω η ίδια, εσυ πως περιμένεις να μου το επιβάλλεις? Ναι τσαντίζομαι και στεναχωριέμαι για ανθρώπους και πράγματα που δεν αξίζουν, και σου γίνομαι φορτική γιατί σου κλαίγομαι ... Και συγγνώμη γι'αυτό.
Αλλά απλά αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Μου βγαίνει η μαυριλα γαμώτο...Μου λένε γεια και νευριάζω...
...Για να με κοιτάξεις με εκείνο το παγωμένο και άδειο βλέμμα, εκείνο το χωρίς συναισθήματα.Γυρίζω και σε αγγαλιάζω, μα δεν είσαι εσυ....έχεις φύγει μακρια και αυτό που απόμεινε μπροστά μου είναι ένα κομμάτι πέτρα που δεν με αναγνωρίζει... και δεν το αναγνωρίζω..
...Και τότε σπάω...σπάω σε χιλιάδες κομμάτια... και εσυ απομακρύνεσαι απο κοντά μου, σαν όνειρο την ώρα που ξυπνάς. Και εσύ φεύγεις μακριά και αφήνεις πίσω σπασμένα κομμάτια. Σπασμένα συναισθήματα.
.... Και ας μην κατάλαβες πόσο....
.... Και ας μην κατάλαβα ότι δεν καταλάβαινες πόσο ....
Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010
This place don't make sense to me no more...
Πραγματικά κάτι τέτοιες ώρες είναι που θέλω να πάρω των ομματιών μου και να φύγω...Σιχαίνομαι τις πιεστικές καταστάσεις,σιχαίνομαι τους κολλημένους ανθρώπους και μένα μαζί αφού ανήκω σε αυτή την κατηγορια...σιχαίνομαι τα παντα...Έχω μπουχτίσει από τα πάντα...
Δε με νοιαζει ποιά είναι η άποψη σου για μενα.Και ποτέ δε με ένοιαζε.Εσύ νόμιζες ότι με νοιάζει.Δε με νοιάζει αν δεν αρέσουν αυτά που γράφω.Τα γράφω για μένα και ίσως και για τους λίγους,ελάχιστους ανθρώπους που μπορεί να πιαστούν έστω από μια λέξη μου.Δεν τα γράφω για κανέναν ειδικά,ούτε για να εντυπωσιάσω όυτε για να κερδίσω διθυραμβικές κριτικές και να μπω στο πάνθεον κάποιας λογοτεχνικές γραμματείας...
Γαμιέσαι..Πραγματικά γαμιέσαι...Έχουμε μάθει να κρίνουμε τα πάντα πέραν από τον εαυτό μας,να βάζουμε ταμπέλες,να κατηγοριοποιούμε.Ατσαλωνώμαστε στον εαυτό μας και φοβόμαστε το σαγαπω γιατί νομίζουμε ότι αν το πούμε ταυτόχρονα καταρρίπτεται η ελευθερία μας.Λές και τώρα δεν είμαστε δέσμοιοι του εαυτού μας.Ανάθεμα.
Όχι δεν είμαστε εκ φύσεως κακοί.Είμαστε εκ φύσεως μαλάκες και αυτό όσες προσπάθειες και αν κάνουμε θα μας συντροφεύει σε όλα μας τα πεδία δράσης.
Πάντα μισούσα τις επιτηδευμένες λέξεις και εκφράσεις.Μου κάθονταν στο λαιμό σαν ψαροκόκαλο.Δεν εκφράζουν.Δεν μου φαίνοντα αληθινές και βρίσκω πάντα την αναζήτηση του εντυπωσιασμού ακόμα και στο πιο μεστό κείμενο.
Όχι,δεν είμαι για κουβέντες.Δεν θα κάτσω να σου εξηγήσω τα πάντα που συμβαίνουν σε αυτόν τον κόσμο , 1ον επειδή δεν τα ξέρω και η ίδια και 2ον επειδή απλά βαριέμαι να μπω έστω και στον κόπο να σου δημιουργήσω συνείδηση.Ναι βαριέμαι και έχω καλύερα πράγματα να κάνω.Άντε στη δουλειά σου και εγω στη δική μου.
Ναι,είναι μερικές φορές που γαμιούνται τα πάντα.Αλλά πλέον τόσο που γαμιούνται, απορρώ γιατί θεωρείται είδος υπο εξαφάνιση..^^
Όχι, δεν μπορω να κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα.Δυστυχώς για την ανθρωπότητα δεν γεννήθηκα Ναπολέων.Ένα τη φορά και αυτό μισό.Θα με αφήσετε επιτέλους να το κάνω ή έχετε σκοπό να μου σπάσετε τα νεύρα??
Ναι είμαι στον κόσμο μου , γιατί προσωπικά πιστεύω ότι είναι καλύτερος από τον δικό σας?Πού το πρόβλημα?Λεφτά σου τρώω ρε αδερφε?
Όχι καλέ, οι μπάτσοι είναι προστάτες της κοινωνίας!Η μόνη δουλειά είναι να προστατεύουν τη ''δημοκρατία''...Και ο κνίτες είναι άτομα που υποστηρίζουν τις απόψεις τους.Και δεν ξέρω τίποτα από οικονομική κρίση.Και αυτά που λες είναι ουτοπικα, ντάξει???Καλά κάτσε στο συννεφάκι σου αγορίνα μου...Εσύ πλέον έχεις μετακομίσει μόνιμα στον κόσμο σου.Τώρα προσπαθείς να μου σπάσεις τα νεύρα ή μήπως θέλεις να σου κάνω τη μεταφορική??
Και ναι μπορω να κάνω και αυτό το μπλογκ πιο βαρετό.Και πιο ο,τι να ναι.Και δεν θα ξετρελαθείς μαζι μου,ούτε θα κλάψεις με τις βαθυστόχαστες εκφράσεις μου ,που άγγιξαν τόσο πολύ τον εσωτερικό σου κόσμο.Δεν ζητάω οπαδούς ,αδερφε, αλλά συντρόφους.Και να μου λείπουν κάτι τύποι σαν και σενα.Κάθονται και σκέφτονται για τον ντανταισμό και για τη θεωρία του ΝτεΜπορ πολύ περισσότερο από όσο γαμάνε.
Και ναι το παρελθόν πονάει,αλλά και υποχωρεί...
Και εγω θα βρω τον κωδικό της σχολής που έχασε η μάνα μου και θα διαβάσω για προιστορία... Την εξεταστική μου μέσα...
Και καθώς τα γράφω, ακούω Dylan και Woven Hand.Άκυρος συνδιασμός έτσι? Κυκλοθυμικός...Τί να κάνουμε έτσι γεννηθήκαμε...Άντε γεια τώρα...
Δε με νοιαζει ποιά είναι η άποψη σου για μενα.Και ποτέ δε με ένοιαζε.Εσύ νόμιζες ότι με νοιάζει.Δε με νοιάζει αν δεν αρέσουν αυτά που γράφω.Τα γράφω για μένα και ίσως και για τους λίγους,ελάχιστους ανθρώπους που μπορεί να πιαστούν έστω από μια λέξη μου.Δεν τα γράφω για κανέναν ειδικά,ούτε για να εντυπωσιάσω όυτε για να κερδίσω διθυραμβικές κριτικές και να μπω στο πάνθεον κάποιας λογοτεχνικές γραμματείας...
Γαμιέσαι..Πραγματικά γαμιέσαι...Έχουμε μάθει να κρίνουμε τα πάντα πέραν από τον εαυτό μας,να βάζουμε ταμπέλες,να κατηγοριοποιούμε.Ατσαλωνώμαστε στον εαυτό μας και φοβόμαστε το σαγαπω γιατί νομίζουμε ότι αν το πούμε ταυτόχρονα καταρρίπτεται η ελευθερία μας.Λές και τώρα δεν είμαστε δέσμοιοι του εαυτού μας.Ανάθεμα.
Όχι δεν είμαστε εκ φύσεως κακοί.Είμαστε εκ φύσεως μαλάκες και αυτό όσες προσπάθειες και αν κάνουμε θα μας συντροφεύει σε όλα μας τα πεδία δράσης.
Πάντα μισούσα τις επιτηδευμένες λέξεις και εκφράσεις.Μου κάθονταν στο λαιμό σαν ψαροκόκαλο.Δεν εκφράζουν.Δεν μου φαίνοντα αληθινές και βρίσκω πάντα την αναζήτηση του εντυπωσιασμού ακόμα και στο πιο μεστό κείμενο.
Όχι,δεν είμαι για κουβέντες.Δεν θα κάτσω να σου εξηγήσω τα πάντα που συμβαίνουν σε αυτόν τον κόσμο , 1ον επειδή δεν τα ξέρω και η ίδια και 2ον επειδή απλά βαριέμαι να μπω έστω και στον κόπο να σου δημιουργήσω συνείδηση.Ναι βαριέμαι και έχω καλύερα πράγματα να κάνω.Άντε στη δουλειά σου και εγω στη δική μου.
Ναι,είναι μερικές φορές που γαμιούνται τα πάντα.Αλλά πλέον τόσο που γαμιούνται, απορρώ γιατί θεωρείται είδος υπο εξαφάνιση..^^
Όχι, δεν μπορω να κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα.Δυστυχώς για την ανθρωπότητα δεν γεννήθηκα Ναπολέων.Ένα τη φορά και αυτό μισό.Θα με αφήσετε επιτέλους να το κάνω ή έχετε σκοπό να μου σπάσετε τα νεύρα??
Ναι είμαι στον κόσμο μου , γιατί προσωπικά πιστεύω ότι είναι καλύτερος από τον δικό σας?Πού το πρόβλημα?Λεφτά σου τρώω ρε αδερφε?
Όχι καλέ, οι μπάτσοι είναι προστάτες της κοινωνίας!Η μόνη δουλειά είναι να προστατεύουν τη ''δημοκρατία''...Και ο κνίτες είναι άτομα που υποστηρίζουν τις απόψεις τους.Και δεν ξέρω τίποτα από οικονομική κρίση.Και αυτά που λες είναι ουτοπικα, ντάξει???Καλά κάτσε στο συννεφάκι σου αγορίνα μου...Εσύ πλέον έχεις μετακομίσει μόνιμα στον κόσμο σου.Τώρα προσπαθείς να μου σπάσεις τα νεύρα ή μήπως θέλεις να σου κάνω τη μεταφορική??
Και ναι μπορω να κάνω και αυτό το μπλογκ πιο βαρετό.Και πιο ο,τι να ναι.Και δεν θα ξετρελαθείς μαζι μου,ούτε θα κλάψεις με τις βαθυστόχαστες εκφράσεις μου ,που άγγιξαν τόσο πολύ τον εσωτερικό σου κόσμο.Δεν ζητάω οπαδούς ,αδερφε, αλλά συντρόφους.Και να μου λείπουν κάτι τύποι σαν και σενα.Κάθονται και σκέφτονται για τον ντανταισμό και για τη θεωρία του ΝτεΜπορ πολύ περισσότερο από όσο γαμάνε.
Και ναι το παρελθόν πονάει,αλλά και υποχωρεί...
Και εγω θα βρω τον κωδικό της σχολής που έχασε η μάνα μου και θα διαβάσω για προιστορία... Την εξεταστική μου μέσα...
Και καθώς τα γράφω, ακούω Dylan και Woven Hand.Άκυρος συνδιασμός έτσι? Κυκλοθυμικός...Τί να κάνουμε έτσι γεννηθήκαμε...Άντε γεια τώρα...
Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010
Ή από πέσιμο θα πας ή....
Πραγματικά τον τελευταίο καιρό δεν ξέρω τί έχω πάθει...Είμαι συνέχεια στον κόσμο μου,πολύ περισσότερο από τις άλλες φορές,είμαι αφηρημένη,κάνω ζημιές και παθαίνω μικροατυχήματα...
Χθες έπεσα στις σκάλες τις σχολής,σήμερα έπεσα καθώς κατέβαινα από το λεωφορείο...Η σκέψη μου για ακόμα μια φορά ασυγκρότητη και παγιδευμένη σε ένα αέναο τίποτα...Λες και στο κεφάλι μου έχει μπει η εξεταστική και τίποτα άλλο.
Όχι δεν είμαι ερωτευμένη....απλά για ακόμα μια φορά μπερδεμένη..? Τί σκατά συμβαίνει μέσα στο κεφάλι μου επιτέλους?
Πάντα σιχαινόμουν τις μεταβατικές περιόδους,ειδικότερα που στο άτομο μου κρατάνε πολύ περισσότερο από όσο θα πρεπε και από όσο μπορώ να αντέξω.Δεν μαρέσει να ακούω τον εαυτό μου να γκρινιάζει και να κλαίγεται,να μη μπορώ να σκεφτώ τίποτα πέραν των μαθημάτων που δίνω (άλλη απελπισία και αυτή) και να σκοντάφτω και να πέφτω ακόμα και στο ισιάδι!!
Δεν μπορώ να καταλάβω πλέον ποιά είναι η καλή και ποιά η κακή μου πλευρά.Σε τί εχω κάνει λάθος?Μήπως στο ότι απλά ψάχνω τόσο πολύ το λάθος..?Όσο πάει με τρομάζω όλο και περισσότερο και αυτό το πράγμα μέσα μου το αισθάνομαι όλο και πιο κοντά μου...Και δυστυχώς δεν βλέπω τη διέξοδο...
Χθες έπεσα στις σκάλες τις σχολής,σήμερα έπεσα καθώς κατέβαινα από το λεωφορείο...Η σκέψη μου για ακόμα μια φορά ασυγκρότητη και παγιδευμένη σε ένα αέναο τίποτα...Λες και στο κεφάλι μου έχει μπει η εξεταστική και τίποτα άλλο.
Όχι δεν είμαι ερωτευμένη....απλά για ακόμα μια φορά μπερδεμένη..? Τί σκατά συμβαίνει μέσα στο κεφάλι μου επιτέλους?
Πάντα σιχαινόμουν τις μεταβατικές περιόδους,ειδικότερα που στο άτομο μου κρατάνε πολύ περισσότερο από όσο θα πρεπε και από όσο μπορώ να αντέξω.Δεν μαρέσει να ακούω τον εαυτό μου να γκρινιάζει και να κλαίγεται,να μη μπορώ να σκεφτώ τίποτα πέραν των μαθημάτων που δίνω (άλλη απελπισία και αυτή) και να σκοντάφτω και να πέφτω ακόμα και στο ισιάδι!!
Δεν μπορώ να καταλάβω πλέον ποιά είναι η καλή και ποιά η κακή μου πλευρά.Σε τί εχω κάνει λάθος?Μήπως στο ότι απλά ψάχνω τόσο πολύ το λάθος..?Όσο πάει με τρομάζω όλο και περισσότερο και αυτό το πράγμα μέσα μου το αισθάνομαι όλο και πιο κοντά μου...Και δυστυχώς δεν βλέπω τη διέξοδο...
Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010
Πολιτικές Αντιπαραθέσεις Νέων (ΠΑΝ)
Life Style σε χάπια έχετε???
Γιατί σαν να μας λείπει λίγο....
Λίγο πριν ξεκινήσουν οι σχολές, καθώς καφεπίναμε μ'έναν φίλο στο Μικρού Μήκους,μου πετάει σε καποια φάση :
- Ρε μαλάκα, ο Παναγιώτης έγινε κνίτης!
(ΖΖΖΖ Λευκός θόρυβος,πίτσου πίτσου, αστράκια και εγω να πνίγομαι με τον καφέ)
-Πλάκα με κάνεις?Αποκλείεται!
-Ναι ρε σου λέω μου το πε ένας φίλος συμφοιτητής του!Και μάλιστα από τα κεφάλια της ΚΝΕ.Κατεβαίνει και στις συνελεύσεις και λέει και μαλακίες!Και γενικά έχει γίνει φίρμα στης σχολή!Και μάλιστα μου είπε ότι ήταν από το σχολείο και όλας!
(τζτστζτσ και άλλος λευκός θόρυβος και τα αστράκια να συνεχίζουν!)
-Τί ανάθεμα πηγαίναμε σε σχολείο παράλληλης διάστασης!Αυτός μόνο τρελάρας ήταν, δεν τον είχα για κνίτη!
-Τί λες ρε...Από κάτι τέτοιους επιβιώνει η κνε...
Το να είσαι απολίτικος στο σχολείο και να πεις να ασχοληθείς με τα πολιτικά ως φοιτητής είναι όχι μονο αποδεκτό,αλλά και θεάρεστο!Το να είσαι απολίτικός όμως και ξαφνικά να γίνεσαι οπαδός ενός κόμματος ή μιας παράταξης και μάλιστα αριστερής,μη ξέροντας καν γιατί μπαίνεις εκεί, ε τότε απλά είσαι μαλάκας και φιγουρατζής.
Είδα συμμαθητές μου που τους μιλούσες για τα βασικά:Άσιμος,Γώγου,Μαρξ,κομμουνισμός,ταξική πάλη,και να αποστρέφουν το βλέμα αποκαλώντας εμένα κνίτισσα (τόσο μυαλό και γνώση) και μετά να γίνονται πρωτοπαλίκαρα της κνε και ακόμα χειρότερα των εαακ. Είδα συμμαθητές μου που άλλο από σκυλάδικα και life style δεν ήξεραν ,να γίνονται κομματόσκυλα χωρίς να γνωρίζουν γιατί,χωρίς να ενδιαφέρονται να μάθουν το γιατί. Και το χειρότερο, είδα συμμαθητές και φίλους με πλήρη κατανόηση όλης της κατάστασης,που διάβαζαν,άκουγαν, ενδιαφέρονταν, να μένουν αμέτοχοι.Να μένουν στα βιβλία και στις πολιτικές τους αναλύσεις.Σε μια ιδεολογία νοερή,που για εκείνους η πράξη είναι σαν να τη βεβηλώνεις.Στον μηδενιστικό κόσμο τους....
Τί λάθος έχει γίνει?Πού έχουμε κάνει λάθος?Είναι δεκτό οι συνειδήσεις να αλλάζουν,και εννοείται αν δεν άλλαζαν δεν θα είχε γίνει κανένα κίνημα στην ιστορία της ανθρωπότητας.Αλλά όχι να μπαίνεις σε μια αριστερόστροφη παράταξη για χάριν ενός life style,επειδή το να είσαι alternative είναι και αυτό της μόδας..Όχι ρε γαμώτο να υπάρχουν τέτοιες παρατάξεις που το μόνο που τους νοιάζει να ειναι ο κόσμος που θα μαζευτεί και όχι η όποια πνευματικη και ανθρώπινη ποιότητα που θα έχει αυτός ο κόσμος.
Θα μνημονεύσω εκείνη τη φράση από το ''Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες'', όταν ο Bruhl λέει ότι παλιά αρκούσε λίγο μακρύ μαλλί και λίγη διαφορετική μουσική για να θεωρηθείς από το κατεστημένο επαναστάτης. Τώρα ακόμα και η επαναστάση έγινε εμπόρευμα.Μπλουζάκια με τον Τσε Γκεβάρα, αναρχικά αυτοκόλλητα...
Για αυτό λίγοι μας παίρνουν στα σοβαρά πια.Για αυτό ο κόσμος έχει πάρει τα μάτια του από το φοιτητικό κίνημα.Άλλοι κηνυγώντας χίμαιρες του παρελθόντος,προσπαθούν να αναβιώσουν την Οκτωβριανή επανάσταση,άλλοι πάλι ,πάλι κολλημένοι σε αυτά τα παρελθόντα φαντάσματα πιστεύουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει κίνημα στο μέλλον, αφού πλέον όλοι έχουν μαλλιά,όλοι φοράνε μπλούζες με τον Τσε και οι διαφορές τους έγκεινται στο αν ακούν Βασίλη ή Θανάση Παπακωνσταντίνου ή Μεθυσμένα Ξωτικά.
Στις συνελεύσεις δεν υπάρχει συζήτηση,όπως και δεν υπήρχε συζήτηση.Υπάρχουν τοποθετήσεις και μετα αντιπαραθέσεις.
Δεν λέω ότι δεν γουστάρω να τη λέω στους κνίτες και τους Πασπίτες ή ότι δεν πρέπει να τους την πούμε για τον Δεκέμβρη και το ασφαλιστικό και τις ντεμέκ απεργίες τους.Αλλά κάποια στιγμή το βαριέσαι ως και αυτό. Βαριέσαι απλά να μιλάς σε άτομα που βάζουν μια κασέτα και τη λένε.Άτομα που κυκλοφορούν με τον ριζοσπάστη στην κωλότσεπη,που μαλώνουν γιατί δεν τους έδωσαν το κλειδί απο το καμαράκι οι πασπίτες, συνασπιστές που κλαίγονται σαν μικρά παιδιά επειδή φωνάζουμε στις συνελεύσεις και δεν ακούγονται,που ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΟΥ αντί να δείτε τα γεγονότα κάθεστε και ακολουθείτε αναχρονιστικές γραμμές κόμματων που αναβιώνουν τον Στάλιν και τον Αντρίκο,ή λουφάζουν ή διασπώνται για τη διάσπαση, επειδή ''και εμείς μπορούμε να διασπαστούμε''!! Και καταλήγει η διαφωνία μας να είναι για το αν η πορεία θα ξεκινήσει στην Καμάρα, αν θα σταματήσει στην Αμερικάνικη Πρεσβεία ή στο Πολυτεχνείο, ενω τη στιγμή που μιλάμε έχει γίνει καταπάτηση ασύλου 4 φορές...
Νιώστε ρε πούστη μου...Αλλά πού να νιώσετε..Πρέπει να φας και λίγο και ξύλο και δακρυγόνο για να νιώσεις, αλλα με πορείες παρελάσεις και τους μπάτσους να σας προστατεύουν από δίπλα δε γίνεται.Ούτε απο τον καναπέ του σπιτιού μας συμβάλλουμε σε κάτι.Οι προσευχές δεν έπιασαν ποτέ,γιατί να πιάσουν τώρα?
Βάλτε εκεί που ξέρετε το επαναστατικό σας life style.Κόψτε τα μαλλιά και μην κοκορεύεστε οτι ακούτε μουσική, όταν το βεληνεκές σας φτάνει στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και στον Μάλαμα.Κάντε το από τώρα αν είναι, για να σας φύγει ο κόπος στα 30 όταν θα ακολουθείτε το παράδειγμα το Ντανυ Κον Μπεντίτ και θα γίνεται αρχιγιάπιδες στα λαμογιοκόμματα σας.
Η επανάσταση στις μέρες μας θέλει αρχίδια, αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι γεννηθηκαμε ευνούχοι...ή γίναμε στην πορεία...
Γιατί σαν να μας λείπει λίγο....
Λίγο πριν ξεκινήσουν οι σχολές, καθώς καφεπίναμε μ'έναν φίλο στο Μικρού Μήκους,μου πετάει σε καποια φάση :
- Ρε μαλάκα, ο Παναγιώτης έγινε κνίτης!
(ΖΖΖΖ Λευκός θόρυβος,πίτσου πίτσου, αστράκια και εγω να πνίγομαι με τον καφέ)
-Πλάκα με κάνεις?Αποκλείεται!
-Ναι ρε σου λέω μου το πε ένας φίλος συμφοιτητής του!Και μάλιστα από τα κεφάλια της ΚΝΕ.Κατεβαίνει και στις συνελεύσεις και λέει και μαλακίες!Και γενικά έχει γίνει φίρμα στης σχολή!Και μάλιστα μου είπε ότι ήταν από το σχολείο και όλας!
(τζτστζτσ και άλλος λευκός θόρυβος και τα αστράκια να συνεχίζουν!)
-Τί ανάθεμα πηγαίναμε σε σχολείο παράλληλης διάστασης!Αυτός μόνο τρελάρας ήταν, δεν τον είχα για κνίτη!
-Τί λες ρε...Από κάτι τέτοιους επιβιώνει η κνε...
Το να είσαι απολίτικος στο σχολείο και να πεις να ασχοληθείς με τα πολιτικά ως φοιτητής είναι όχι μονο αποδεκτό,αλλά και θεάρεστο!Το να είσαι απολίτικός όμως και ξαφνικά να γίνεσαι οπαδός ενός κόμματος ή μιας παράταξης και μάλιστα αριστερής,μη ξέροντας καν γιατί μπαίνεις εκεί, ε τότε απλά είσαι μαλάκας και φιγουρατζής.
Είδα συμμαθητές μου που τους μιλούσες για τα βασικά:Άσιμος,Γώγου,Μαρξ,κομμουνισμός,ταξική πάλη,και να αποστρέφουν το βλέμα αποκαλώντας εμένα κνίτισσα (τόσο μυαλό και γνώση) και μετά να γίνονται πρωτοπαλίκαρα της κνε και ακόμα χειρότερα των εαακ. Είδα συμμαθητές μου που άλλο από σκυλάδικα και life style δεν ήξεραν ,να γίνονται κομματόσκυλα χωρίς να γνωρίζουν γιατί,χωρίς να ενδιαφέρονται να μάθουν το γιατί. Και το χειρότερο, είδα συμμαθητές και φίλους με πλήρη κατανόηση όλης της κατάστασης,που διάβαζαν,άκουγαν, ενδιαφέρονταν, να μένουν αμέτοχοι.Να μένουν στα βιβλία και στις πολιτικές τους αναλύσεις.Σε μια ιδεολογία νοερή,που για εκείνους η πράξη είναι σαν να τη βεβηλώνεις.Στον μηδενιστικό κόσμο τους....
Τί λάθος έχει γίνει?Πού έχουμε κάνει λάθος?Είναι δεκτό οι συνειδήσεις να αλλάζουν,και εννοείται αν δεν άλλαζαν δεν θα είχε γίνει κανένα κίνημα στην ιστορία της ανθρωπότητας.Αλλά όχι να μπαίνεις σε μια αριστερόστροφη παράταξη για χάριν ενός life style,επειδή το να είσαι alternative είναι και αυτό της μόδας..Όχι ρε γαμώτο να υπάρχουν τέτοιες παρατάξεις που το μόνο που τους νοιάζει να ειναι ο κόσμος που θα μαζευτεί και όχι η όποια πνευματικη και ανθρώπινη ποιότητα που θα έχει αυτός ο κόσμος.
Θα μνημονεύσω εκείνη τη φράση από το ''Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες'', όταν ο Bruhl λέει ότι παλιά αρκούσε λίγο μακρύ μαλλί και λίγη διαφορετική μουσική για να θεωρηθείς από το κατεστημένο επαναστάτης. Τώρα ακόμα και η επαναστάση έγινε εμπόρευμα.Μπλουζάκια με τον Τσε Γκεβάρα, αναρχικά αυτοκόλλητα...
Για αυτό λίγοι μας παίρνουν στα σοβαρά πια.Για αυτό ο κόσμος έχει πάρει τα μάτια του από το φοιτητικό κίνημα.Άλλοι κηνυγώντας χίμαιρες του παρελθόντος,προσπαθούν να αναβιώσουν την Οκτωβριανή επανάσταση,άλλοι πάλι ,πάλι κολλημένοι σε αυτά τα παρελθόντα φαντάσματα πιστεύουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει κίνημα στο μέλλον, αφού πλέον όλοι έχουν μαλλιά,όλοι φοράνε μπλούζες με τον Τσε και οι διαφορές τους έγκεινται στο αν ακούν Βασίλη ή Θανάση Παπακωνσταντίνου ή Μεθυσμένα Ξωτικά.
Στις συνελεύσεις δεν υπάρχει συζήτηση,όπως και δεν υπήρχε συζήτηση.Υπάρχουν τοποθετήσεις και μετα αντιπαραθέσεις.
Δεν λέω ότι δεν γουστάρω να τη λέω στους κνίτες και τους Πασπίτες ή ότι δεν πρέπει να τους την πούμε για τον Δεκέμβρη και το ασφαλιστικό και τις ντεμέκ απεργίες τους.Αλλά κάποια στιγμή το βαριέσαι ως και αυτό. Βαριέσαι απλά να μιλάς σε άτομα που βάζουν μια κασέτα και τη λένε.Άτομα που κυκλοφορούν με τον ριζοσπάστη στην κωλότσεπη,που μαλώνουν γιατί δεν τους έδωσαν το κλειδί απο το καμαράκι οι πασπίτες, συνασπιστές που κλαίγονται σαν μικρά παιδιά επειδή φωνάζουμε στις συνελεύσεις και δεν ακούγονται,που ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΟΥ αντί να δείτε τα γεγονότα κάθεστε και ακολουθείτε αναχρονιστικές γραμμές κόμματων που αναβιώνουν τον Στάλιν και τον Αντρίκο,ή λουφάζουν ή διασπώνται για τη διάσπαση, επειδή ''και εμείς μπορούμε να διασπαστούμε''!! Και καταλήγει η διαφωνία μας να είναι για το αν η πορεία θα ξεκινήσει στην Καμάρα, αν θα σταματήσει στην Αμερικάνικη Πρεσβεία ή στο Πολυτεχνείο, ενω τη στιγμή που μιλάμε έχει γίνει καταπάτηση ασύλου 4 φορές...
Νιώστε ρε πούστη μου...Αλλά πού να νιώσετε..Πρέπει να φας και λίγο και ξύλο και δακρυγόνο για να νιώσεις, αλλα με πορείες παρελάσεις και τους μπάτσους να σας προστατεύουν από δίπλα δε γίνεται.Ούτε απο τον καναπέ του σπιτιού μας συμβάλλουμε σε κάτι.Οι προσευχές δεν έπιασαν ποτέ,γιατί να πιάσουν τώρα?
Βάλτε εκεί που ξέρετε το επαναστατικό σας life style.Κόψτε τα μαλλιά και μην κοκορεύεστε οτι ακούτε μουσική, όταν το βεληνεκές σας φτάνει στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και στον Μάλαμα.Κάντε το από τώρα αν είναι, για να σας φύγει ο κόπος στα 30 όταν θα ακολουθείτε το παράδειγμα το Ντανυ Κον Μπεντίτ και θα γίνεται αρχιγιάπιδες στα λαμογιοκόμματα σας.
Η επανάσταση στις μέρες μας θέλει αρχίδια, αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι γεννηθηκαμε ευνούχοι...ή γίναμε στην πορεία...
Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010
Φτηνά Τσιγάρα...
Ξέχασα να σου πω το κύριο επάγγελμα μου.Είμαι συλλέκτης. Συλλέγω το πιο σκληρό και φοβερό πράγμα στον κόσμο.Συλλέγω στιγμές....
''Όλες οι ιστορίες αγάπης έχουν την ίδια πλοκή...
Μέρος 1ο :Είσαι για 'μένα το παν...
Μέρος 2ο: Γίνε για 'μένα το παν..
Μέρος 3ο: Πάλι εσύ είσαι..?? ''
Ο άγνωστος πρωταγωνιστής.Ο καθημερινός άγνωστος πρταγωνιστής,ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους αγνώστους σε μια μεγαλούπολη, όπως η Αθήνα.Περπατά και σκέφτεται ή το αντίστροφο.Μόνος μέσα στη μοναξιά και στη μιζέρια μιας πολής που αγαπάει και μισεί..Εκείνος που έμαθε να ταξιδεύει με το μυαλό και τη φαντασία.Με τους σταθμούς του ραδιοφώνου,τους φιλόσοφους καφετζήδες,τους εφήμερους έρωτες και τους χορευτές κακοποιούς. Φιλμ νουάρ.Ο τύπος που πάντα κάπνιζε φτηνά τσιγάρα.
Ένας όπως όλοι οι άλλοι εκεί έξω...
Οι ξεμωραμένοι γέροι,η γυναίκα με την χαμηλή αυτοπεποίθηση και ο αποτυχημένος άντρας σε αντιπαράθεση με τα είδωλα της εποχής.Ο τρελός μικροαπατεώνας, πάντα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Σκληρές πόλεις,σκληροί άνθρωποι,σκληρή εποχή...δεν ευνοεί τους ονειροπόλους και τους διαφορετικούς παρα μόνο αν τους εντάσσει μέσα στην στατους κβο παραφωνία της.Με μοναδικό τρόπο αντμετώπισης της ζωής τον εαυτό τους και τις συνομιλίες μαζί του....
Και ύστερα καταλήγεις στο χαζό και παιδικό συμπέρασμα ότι όλοι είμαστε μικροί πρίγκηπες του μικρόκοσμου μας.Ενός μικρόκοσμου που ακόμα δεν έχουμε αποφασίσει οι ίδιοι αν το επιλέξαμε εμείς ή αν μας τον επέβαλλε η εποχή.
Μια σουρεαλιστική πινελιά στις βιομηχανικά προγραμματισμένες πόλεις,που όμως στο τέλος γίνονται δικές μας και ας τις απεχθανόμαστε.Συνήθεια? Ίσως..ακόμα και η συνήθεια έχει τα καλά της...
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Αχούν οι φόρμιγγες της άπλετης χαράς μας
Με τα σφυρίγματα του ανέμου πρύμα – πλώρα
Με τα πουλιά στα σύρματα των καταρτιών
Με την ηχώ των αναμνήσεων σαν κιανοκιάλια
Που τα κρατώ στα μάτια μου και βλέπω
Να πλησιάζουν τα νησιά και τα πελάγη
Να φεύγουν τα δελφίνια και τα ορτύκια
Κυνηγητές εμείς της γοητείας των ονείρων
Του προορισμού που πάει και πάει μα δεν στέκει
Όπως δεν στέκουν τα χαράματα
Όπως δεν στέκουν και τα ρίγη
Όπως δεν στέκουν και τα κύματα
Όπως δεν στέκουν κ’ οι αφροί των βαποριών
Μήτε και τα τραγούδια μας για τις γυναίκες που αγαπάμε.
Αγαπημένες σκηνές...
''Όλες οι ιστορίες αγάπης έχουν την ίδια πλοκή...
Μέρος 1ο :Είσαι για 'μένα το παν...
Μέρος 2ο: Γίνε για 'μένα το παν..
Μέρος 3ο: Πάλι εσύ είσαι..?? ''
Ο άγνωστος πρωταγωνιστής.Ο καθημερινός άγνωστος πρταγωνιστής,ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους αγνώστους σε μια μεγαλούπολη, όπως η Αθήνα.Περπατά και σκέφτεται ή το αντίστροφο.Μόνος μέσα στη μοναξιά και στη μιζέρια μιας πολής που αγαπάει και μισεί..Εκείνος που έμαθε να ταξιδεύει με το μυαλό και τη φαντασία.Με τους σταθμούς του ραδιοφώνου,τους φιλόσοφους καφετζήδες,τους εφήμερους έρωτες και τους χορευτές κακοποιούς. Φιλμ νουάρ.Ο τύπος που πάντα κάπνιζε φτηνά τσιγάρα.
Ένας όπως όλοι οι άλλοι εκεί έξω...
Οι ξεμωραμένοι γέροι,η γυναίκα με την χαμηλή αυτοπεποίθηση και ο αποτυχημένος άντρας σε αντιπαράθεση με τα είδωλα της εποχής.Ο τρελός μικροαπατεώνας, πάντα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Σκληρές πόλεις,σκληροί άνθρωποι,σκληρή εποχή...δεν ευνοεί τους ονειροπόλους και τους διαφορετικούς παρα μόνο αν τους εντάσσει μέσα στην στατους κβο παραφωνία της.Με μοναδικό τρόπο αντμετώπισης της ζωής τον εαυτό τους και τις συνομιλίες μαζί του....
Και ύστερα καταλήγεις στο χαζό και παιδικό συμπέρασμα ότι όλοι είμαστε μικροί πρίγκηπες του μικρόκοσμου μας.Ενός μικρόκοσμου που ακόμα δεν έχουμε αποφασίσει οι ίδιοι αν το επιλέξαμε εμείς ή αν μας τον επέβαλλε η εποχή.
Μια σουρεαλιστική πινελιά στις βιομηχανικά προγραμματισμένες πόλεις,που όμως στο τέλος γίνονται δικές μας και ας τις απεχθανόμαστε.Συνήθεια? Ίσως..ακόμα και η συνήθεια έχει τα καλά της...
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Αχούν οι φόρμιγγες της άπλετης χαράς μας
Με τα σφυρίγματα του ανέμου πρύμα – πλώρα
Με τα πουλιά στα σύρματα των καταρτιών
Με την ηχώ των αναμνήσεων σαν κιανοκιάλια
Που τα κρατώ στα μάτια μου και βλέπω
Να πλησιάζουν τα νησιά και τα πελάγη
Να φεύγουν τα δελφίνια και τα ορτύκια
Κυνηγητές εμείς της γοητείας των ονείρων
Του προορισμού που πάει και πάει μα δεν στέκει
Όπως δεν στέκουν τα χαράματα
Όπως δεν στέκουν και τα ρίγη
Όπως δεν στέκουν και τα κύματα
Όπως δεν στέκουν κ’ οι αφροί των βαποριών
Μήτε και τα τραγούδια μας για τις γυναίκες που αγαπάμε.
Αγαπημένες σκηνές...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
