Η Μοναξιά δεν βρίσκεται στα μάτια της συννεφενένιας γκόμενας....

Το τραγόύδι της Σωτηριας....

Ψέμματα

Το ξέρω ρε συ ότι δεν πρέπει να τσαντίζομαι...Ναι το ξέρω οτι αντιδρω υπερβολικά...Και το ξέρω ότι όλα αυτά τα λές για το καλο μου...
Αλλα απλά όταν το καλό μου δεν το ξέρω και εγω η ίδια, εσυ πως περιμένεις να μου το επιβάλλεις? Ναι τσαντίζομαι και στεναχωριέμαι για ανθρώπους και πράγματα που δεν αξίζουν, και σου γίνομαι φορτική γιατί σου κλαίγομαι ... Και συγγνώμη γι'αυτό.
Αλλά απλά αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Μου βγαίνει η μαυριλα γαμώτο...Μου λένε γεια και νευριάζω...


...Για να με κοιτάξεις με εκείνο το παγωμένο και άδειο βλέμμα, εκείνο το χωρίς συναισθήματα.Γυρίζω και σε αγγαλιάζω, μα δεν είσαι εσυ....έχεις φύγει μακρια και αυτό που απόμεινε μπροστά μου είναι ένα κομμάτι πέτρα που δεν με αναγνωρίζει... και δεν το αναγνωρίζω..
...Και τότε σπάω...σπάω σε χιλιάδες κομμάτια... και εσυ απομακρύνεσαι απο κοντά μου, σαν όνειρο την ώρα που ξυπνάς. Και εσύ φεύγεις μακριά και αφήνεις πίσω σπασμένα κομμάτια. Σπασμένα συναισθήματα.

.... Και ας μην κατάλαβες πόσο....

.... Και ας μην κατάλαβα ότι δεν καταλάβαινες πόσο ....

This place don't make sense to me no more...

Πραγματικά κάτι τέτοιες ώρες είναι που θέλω να πάρω των ομματιών μου και να φύγω...Σιχαίνομαι τις πιεστικές καταστάσεις,σιχαίνομαι τους κολλημένους ανθρώπους και μένα μαζί αφού ανήκω σε αυτή την κατηγορια...σιχαίνομαι τα παντα...Έχω μπουχτίσει από τα πάντα...
Δε με νοιαζει ποιά είναι η άποψη σου για μενα.Και ποτέ δε με ένοιαζε.Εσύ νόμιζες ότι με νοιάζει.Δε με νοιάζει αν δεν αρέσουν αυτά που γράφω.Τα γράφω για μένα και ίσως και για τους λίγους,ελάχιστους ανθρώπους που μπορεί να πιαστούν έστω από μια λέξη μου.Δεν τα γράφω για κανέναν ειδικά,ούτε για να εντυπωσιάσω όυτε για να κερδίσω διθυραμβικές κριτικές και να μπω στο πάνθεον κάποιας λογοτεχνικές γραμματείας...

Γαμιέσαι..Πραγματικά γαμιέσαι...Έχουμε μάθει να κρίνουμε τα πάντα πέραν από τον εαυτό μας,να βάζουμε ταμπέλες,να κατηγοριοποιούμε.Ατσαλωνώμαστε στον εαυτό μας και φοβόμαστε το σαγαπω γιατί νομίζουμε ότι αν το πούμε ταυτόχρονα καταρρίπτεται η ελευθερία μας.Λές και τώρα δεν είμαστε δέσμοιοι του εαυτού μας.Ανάθεμα.

Όχι δεν είμαστε εκ φύσεως κακοί.Είμαστε εκ φύσεως μαλάκες και αυτό όσες προσπάθειες και αν κάνουμε θα μας συντροφεύει σε όλα μας τα πεδία δράσης.

Πάντα μισούσα τις επιτηδευμένες λέξεις και εκφράσεις.Μου κάθονταν στο λαιμό σαν ψαροκόκαλο.Δεν εκφράζουν.Δεν μου φαίνοντα αληθινές και βρίσκω πάντα την αναζήτηση του εντυπωσιασμού ακόμα και στο πιο μεστό κείμενο.

Όχι,δεν είμαι για κουβέντες.Δεν θα κάτσω να σου εξηγήσω τα πάντα που συμβαίνουν σε αυτόν τον κόσμο , 1ον επειδή δεν τα ξέρω και η ίδια και 2ον επειδή απλά βαριέμαι να μπω έστω και στον κόπο να σου δημιουργήσω συνείδηση.Ναι βαριέμαι και έχω καλύερα πράγματα να κάνω.Άντε στη δουλειά σου και εγω στη δική μου.

Ναι,είναι μερικές φορές που γαμιούνται τα πάντα.Αλλά πλέον τόσο που γαμιούνται, απορρώ γιατί θεωρείται είδος υπο εξαφάνιση..^^

Όχι, δεν μπορω να κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα.Δυστυχώς για την ανθρωπότητα δεν γεννήθηκα Ναπολέων.Ένα τη φορά και αυτό μισό.Θα με αφήσετε επιτέλους να το κάνω ή έχετε σκοπό να μου σπάσετε τα νεύρα??

Ναι είμαι στον κόσμο μου , γιατί προσωπικά πιστεύω ότι είναι καλύτερος από τον δικό σας?Πού το πρόβλημα?Λεφτά σου τρώω ρε αδερφε?

Όχι καλέ, οι μπάτσοι είναι προστάτες της κοινωνίας!Η μόνη δουλειά είναι να προστατεύουν τη ''δημοκρατία''...Και ο κνίτες είναι άτομα που υποστηρίζουν τις απόψεις τους.Και δεν ξέρω τίποτα από οικονομική κρίση.Και αυτά που λες είναι ουτοπικα, ντάξει???Καλά κάτσε στο συννεφάκι σου αγορίνα μου...Εσύ πλέον έχεις μετακομίσει μόνιμα στον κόσμο σου.Τώρα προσπαθείς να μου σπάσεις τα νεύρα ή μήπως θέλεις να σου κάνω τη μεταφορική??

Και ναι μπορω να κάνω και αυτό το μπλογκ πιο βαρετό.Και πιο ο,τι να ναι.Και δεν θα ξετρελαθείς μαζι μου,ούτε θα κλάψεις με τις βαθυστόχαστες εκφράσεις μου ,που άγγιξαν τόσο πολύ τον εσωτερικό σου κόσμο.Δεν ζητάω οπαδούς ,αδερφε, αλλά συντρόφους.Και να μου λείπουν κάτι τύποι σαν και σενα.Κάθονται και σκέφτονται για τον ντανταισμό και για τη θεωρία του ΝτεΜπορ πολύ περισσότερο από όσο γαμάνε.

Και ναι το παρελθόν πονάει,αλλά και υποχωρεί...
Και εγω θα βρω τον κωδικό της σχολής που έχασε η μάνα μου και θα διαβάσω για προιστορία... Την εξεταστική μου μέσα...

Και καθώς τα γράφω, ακούω Dylan και Woven Hand.Άκυρος συνδιασμός έτσι? Κυκλοθυμικός...Τί να κάνουμε έτσι γεννηθήκαμε...Άντε γεια τώρα...

Ή από πέσιμο θα πας ή....

Πραγματικά τον τελευταίο καιρό δεν ξέρω τί έχω πάθει...Είμαι συνέχεια στον κόσμο μου,πολύ περισσότερο από τις άλλες φορές,είμαι αφηρημένη,κάνω ζημιές και παθαίνω μικροατυχήματα...
Χθες έπεσα στις σκάλες τις σχολής,σήμερα έπεσα καθώς κατέβαινα από το λεωφορείο...Η σκέψη μου για ακόμα μια φορά ασυγκρότητη και παγιδευμένη σε ένα αέναο τίποτα...Λες και στο κεφάλι μου έχει μπει η εξεταστική και τίποτα άλλο.

Όχι δεν είμαι ερωτευμένη....απλά για ακόμα μια φορά μπερδεμένη..? Τί σκατά συμβαίνει μέσα στο κεφάλι μου επιτέλους?

Πάντα σιχαινόμουν τις μεταβατικές περιόδους,ειδικότερα που στο άτομο μου κρατάνε πολύ περισσότερο από όσο θα πρεπε και από όσο μπορώ να αντέξω.Δεν μαρέσει να ακούω τον εαυτό μου να γκρινιάζει και να κλαίγεται,να μη μπορώ να σκεφτώ τίποτα πέραν των μαθημάτων που δίνω (άλλη απελπισία και αυτή) και να σκοντάφτω και να πέφτω ακόμα και στο ισιάδι!!


Δεν μπορώ να καταλάβω πλέον ποιά είναι η καλή και ποιά η κακή μου πλευρά.Σε τί εχω κάνει λάθος?Μήπως στο ότι απλά ψάχνω τόσο πολύ το λάθος..?Όσο πάει με τρομάζω όλο και περισσότερο και αυτό το πράγμα μέσα μου το αισθάνομαι όλο και πιο κοντά μου...Και δυστυχώς δεν βλέπω τη διέξοδο...

Πολιτικές Αντιπαραθέσεις Νέων (ΠΑΝ)

Life Style σε χάπια έχετε???
Γιατί σαν να μας λείπει λίγο....


Λίγο πριν ξεκινήσουν οι σχολές, καθώς καφεπίναμε μ'έναν φίλο στο Μικρού Μήκους,μου πετάει σε καποια φάση :
- Ρε μαλάκα, ο Παναγιώτης έγινε κνίτης!
(ΖΖΖΖ Λευκός θόρυβος,πίτσου πίτσου, αστράκια και εγω να πνίγομαι με τον καφέ)
-Πλάκα με κάνεις?Αποκλείεται!
-Ναι ρε σου λέω μου το πε ένας φίλος συμφοιτητής του!Και μάλιστα από τα κεφάλια της ΚΝΕ.Κατεβαίνει και στις συνελεύσεις και λέει και μαλακίες!Και γενικά έχει γίνει φίρμα στης σχολή!Και μάλιστα μου είπε ότι ήταν από το σχολείο και όλας!
(τζτστζτσ και άλλος λευκός θόρυβος και τα αστράκια να συνεχίζουν!)
-Τί ανάθεμα πηγαίναμε σε σχολείο παράλληλης διάστασης!Αυτός μόνο τρελάρας ήταν, δεν τον είχα για κνίτη!
-Τί λες ρε...Από κάτι τέτοιους επιβιώνει η κνε...

Το να είσαι απολίτικος στο σχολείο και να πεις να ασχοληθείς με τα πολιτικά ως φοιτητής είναι όχι μονο αποδεκτό,αλλά και θεάρεστο!Το να είσαι απολίτικός όμως και ξαφνικά να γίνεσαι οπαδός ενός κόμματος ή μιας παράταξης και μάλιστα αριστερής,μη ξέροντας καν γιατί μπαίνεις εκεί, ε τότε απλά είσαι μαλάκας και φιγουρατζής.

Είδα συμμαθητές μου που τους μιλούσες για τα βασικά:Άσιμος,Γώγου,Μαρξ,κομμουνισμός,ταξική πάλη,και να αποστρέφουν το βλέμα αποκαλώντας εμένα κνίτισσα (τόσο μυαλό και γνώση) και μετά να γίνονται πρωτοπαλίκαρα της κνε και ακόμα χειρότερα των εαακ. Είδα συμμαθητές μου που άλλο από σκυλάδικα και life style δεν ήξεραν ,να γίνονται κομματόσκυλα χωρίς να γνωρίζουν γιατί,χωρίς να ενδιαφέρονται να μάθουν το γιατί. Και το χειρότερο, είδα συμμαθητές και φίλους με πλήρη κατανόηση όλης της κατάστασης,που διάβαζαν,άκουγαν, ενδιαφέρονταν, να μένουν αμέτοχοι.Να μένουν στα βιβλία και στις πολιτικές τους αναλύσεις.Σε μια ιδεολογία νοερή,που για εκείνους η πράξη είναι σαν να τη βεβηλώνεις.Στον μηδενιστικό κόσμο τους....

Τί λάθος έχει γίνει?Πού έχουμε κάνει λάθος?Είναι δεκτό οι συνειδήσεις να αλλάζουν,και εννοείται αν δεν άλλαζαν δεν θα είχε γίνει κανένα κίνημα στην ιστορία της ανθρωπότητας.Αλλά όχι να μπαίνεις σε μια αριστερόστροφη παράταξη για χάριν ενός life style,επειδή το να είσαι alternative είναι και αυτό της μόδας..Όχι ρε γαμώτο να υπάρχουν τέτοιες παρατάξεις που το μόνο που τους νοιάζει να ειναι ο κόσμος που θα μαζευτεί και όχι η όποια πνευματικη και ανθρώπινη ποιότητα που θα έχει αυτός ο κόσμος.

Θα μνημονεύσω εκείνη τη φράση από το ''Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες'', όταν ο Bruhl λέει ότι παλιά αρκούσε λίγο μακρύ μαλλί και λίγη διαφορετική μουσική για να θεωρηθείς από το κατεστημένο επαναστάτης. Τώρα ακόμα και η επαναστάση έγινε εμπόρευμα.Μπλουζάκια με τον Τσε Γκεβάρα, αναρχικά αυτοκόλλητα...

Για αυτό λίγοι μας παίρνουν στα σοβαρά πια.Για αυτό ο κόσμος έχει πάρει τα μάτια του από το φοιτητικό κίνημα.Άλλοι κηνυγώντας χίμαιρες του παρελθόντος,προσπαθούν να αναβιώσουν την Οκτωβριανή επανάσταση,άλλοι πάλι ,πάλι κολλημένοι σε αυτά τα παρελθόντα φαντάσματα πιστεύουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει κίνημα στο μέλλον, αφού πλέον όλοι έχουν μαλλιά,όλοι φοράνε μπλούζες με τον Τσε και οι διαφορές τους έγκεινται στο αν ακούν Βασίλη ή Θανάση Παπακωνσταντίνου ή Μεθυσμένα Ξωτικά.
Στις συνελεύσεις δεν υπάρχει συζήτηση,όπως και δεν υπήρχε συζήτηση.Υπάρχουν τοποθετήσεις και μετα αντιπαραθέσεις.
Δεν λέω ότι δεν γουστάρω να τη λέω στους κνίτες και τους Πασπίτες ή ότι δεν πρέπει να τους την πούμε για τον Δεκέμβρη και το ασφαλιστικό και τις ντεμέκ απεργίες τους.Αλλά κάποια στιγμή το βαριέσαι ως και αυτό. Βαριέσαι απλά να μιλάς σε άτομα που βάζουν μια κασέτα και τη λένε.Άτομα που κυκλοφορούν με τον ριζοσπάστη στην κωλότσεπη,που μαλώνουν γιατί δεν τους έδωσαν το κλειδί απο το καμαράκι οι πασπίτες, συνασπιστές που κλαίγονται σαν μικρά παιδιά επειδή φωνάζουμε στις συνελεύσεις και δεν ακούγονται,που ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΟΥ αντί να δείτε τα γεγονότα κάθεστε και ακολουθείτε αναχρονιστικές γραμμές κόμματων που αναβιώνουν τον Στάλιν και τον Αντρίκο,ή λουφάζουν ή διασπώνται για τη διάσπαση, επειδή ''και εμείς μπορούμε να διασπαστούμε''!! Και καταλήγει η διαφωνία μας να είναι για το αν η πορεία θα ξεκινήσει στην Καμάρα, αν θα σταματήσει στην Αμερικάνικη Πρεσβεία ή στο Πολυτεχνείο, ενω τη στιγμή που μιλάμε έχει γίνει καταπάτηση ασύλου 4 φορές...

Νιώστε ρε πούστη μου...Αλλά πού να νιώσετε..Πρέπει να φας και λίγο και ξύλο και δακρυγόνο για να νιώσεις, αλλα με πορείες παρελάσεις και τους μπάτσους να σας προστατεύουν από δίπλα δε γίνεται.Ούτε απο τον καναπέ του σπιτιού μας συμβάλλουμε σε κάτι.Οι προσευχές δεν έπιασαν ποτέ,γιατί να πιάσουν τώρα?

Βάλτε εκεί που ξέρετε το επαναστατικό σας life style.Κόψτε τα μαλλιά και μην κοκορεύεστε οτι ακούτε μουσική, όταν το βεληνεκές σας φτάνει στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και στον Μάλαμα.Κάντε το από τώρα αν είναι, για να σας φύγει ο κόπος στα 30 όταν θα ακολουθείτε το παράδειγμα το Ντανυ Κον Μπεντίτ και θα γίνεται αρχιγιάπιδες στα λαμογιοκόμματα σας.

Η επανάσταση στις μέρες μας θέλει αρχίδια, αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι γεννηθηκαμε ευνούχοι...ή γίναμε στην πορεία...

Φτηνά Τσιγάρα...

Ξέχασα να σου πω το κύριο επάγγελμα μου.Είμαι συλλέκτης. Συλλέγω το πιο σκληρό και φοβερό πράγμα στον κόσμο.Συλλέγω στιγμές....

''Όλες οι ιστορίες αγάπης έχουν την ίδια πλοκή...
Μέρος 1ο :Είσαι για 'μένα το παν...
Μέρος 2ο: Γίνε για 'μένα το παν..
Μέρος 3ο: Πάλι εσύ είσαι..?? ''


Ο άγνωστος πρωταγωνιστής.Ο καθημερινός άγνωστος πρταγωνιστής,ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους αγνώστους σε μια μεγαλούπολη, όπως η Αθήνα.Περπατά και σκέφτεται ή το αντίστροφο.Μόνος μέσα στη μοναξιά και στη μιζέρια μιας πολής που αγαπάει και μισεί..Εκείνος που έμαθε να ταξιδεύει με το μυαλό και τη φαντασία.Με τους σταθμούς του ραδιοφώνου,τους φιλόσοφους καφετζήδες,τους εφήμερους έρωτες και τους χορευτές κακοποιούς. Φιλμ νουάρ.Ο τύπος που πάντα κάπνιζε φτηνά τσιγάρα.

Ένας όπως όλοι οι άλλοι εκεί έξω...

Οι ξεμωραμένοι γέροι,η γυναίκα με την χαμηλή αυτοπεποίθηση και ο αποτυχημένος άντρας σε αντιπαράθεση με τα είδωλα της εποχής.Ο τρελός μικροαπατεώνας, πάντα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Σκληρές πόλεις,σκληροί άνθρωποι,σκληρή εποχή...δεν ευνοεί τους ονειροπόλους και τους διαφορετικούς παρα μόνο αν τους εντάσσει μέσα στην στατους κβο παραφωνία της.Με μοναδικό τρόπο αντμετώπισης της ζωής τον εαυτό τους και τις συνομιλίες μαζί του....

Και ύστερα καταλήγεις στο χαζό και παιδικό συμπέρασμα ότι όλοι είμαστε μικροί πρίγκηπες του μικρόκοσμου μας.Ενός μικρόκοσμου που ακόμα δεν έχουμε αποφασίσει οι ίδιοι αν το επιλέξαμε εμείς ή αν μας τον επέβαλλε η εποχή.
Μια σουρεαλιστική πινελιά στις βιομηχανικά προγραμματισμένες πόλεις,που όμως στο τέλος γίνονται δικές μας και ας τις απεχθανόμαστε.Συνήθεια? Ίσως..ακόμα και η συνήθεια έχει τα καλά της...



Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Αχούν οι φόρμιγγες της άπλετης χαράς μας
Με τα σφυρίγματα του ανέμου πρύμα – πλώρα
Με τα πουλιά στα σύρματα των καταρτιών
Με την ηχώ των αναμνήσεων σαν κιανοκιάλια
Που τα κρατώ στα μάτια μου και βλέπω
Να πλησιάζουν τα νησιά και τα πελάγη
Να φεύγουν τα δελφίνια και τα ορτύκια
Κυνηγητές εμείς της γοητείας των ονείρων
Του προορισμού που πάει και πάει μα δεν στέκει
Όπως δεν στέκουν τα χαράματα
Όπως δεν στέκουν και τα ρίγη
Όπως δεν στέκουν και τα κύματα
Όπως δεν στέκουν κ’ οι αφροί των βαποριών

Μήτε και τα τραγούδια μας για τις γυναίκες που αγαπάμε.

Αγαπημένες σκηνές...