Μνήμες του Νερού...

Ωραία βραδιά η σημερινή.... Το παρελθόν συμφιλιώνεται με το παρόν μέσα σε μια άπνια συναισθημάτων και καιρικών συνθηκών....

Αυτές οι μέρες του Αυγούστου περνάνε τόσο αργά μα και τόσο γρήγορα...

Πάει και αυτό το καλοκαίρι. Ήταν όμορφο. Δεν μπορώ να πω κάτι άλλο... Ήταν ήσυχο και όμορφο. Ήρεμο. Αυτί που ζητούσα βασικά εδω και καιρό. Ηρεμία και ησυχία, μακριά από τα προβλήματα και τα θέματα της πόλης... Ίσα ίσα για να μπορέσω να ηρεμήσω και να σκεφτώ , ίσως και να βάλω και κάποια γραμμή, κάποιο σχέδιο στη ζωή μου επιτέλους... Να ξεπεράσω κάποια πράγματα , να επεξεργαστώ όσα έγιναν τον τελευταίο χρόνο...
Στο κάτω κάτω , το καλοκαίρι για μένα έτσι λειτουργεί....ένα χωνευτήρι που επεξεργάζεται τα πεπραγμένα.. Με αδειάζει, και με κάνει έτοιμη να ξαναγεμίσω τον επόμενο χρόνο.... Νέες εμπειρίες, νέοι άνθρωποι, νέες καταστάσεις....


Καμιά χαρά δεν κάνει ότι ο πόνος στην ψυχή.... λένε τα Κρίνα..... Ναι, όντως ισχύει... Και χαίρομαι που το γνωρίζω....

Δεν θα σε ξαναδώ.... :) (?)

Κατάπια μια γερή δόση δηλητήριο....

Το καλό με αυτό το μπλογκ είναι οτι μπορεί να μιλάω για πολλούς, αλλα λίγοι το βλέπουν...
Οπότε έχει καταντήσει να λειτουργεί σαν προσωπικό ημερολόγιο.... Δεν βαριέσαι, κάτι είναι και αυτο, ξεδίνω....


Ξέρεις... Ο πόνος κάνει καλό. Σε ξυπνάει. Λειτουργεί σαν τους εφιάλτες.
Βέβαια, το ζήτημα είναι να τον προλαμβάνεις, και εκεί έγκειται το ζήτημα των σωστών επιλογών.

Ίσως το βασικό μου πρόβλημα είναι οτι ποτέ δεν είχα πολλές απαιτήσεις από τους άλλους. Θα μπορούσα να δώσω τα πάντα, και μου αρκούσε να είναι καλά και να μου χαμογελάνε. Μεγάλο λάθος. Γιατί τελικά σε αυτόν τον κόσμο τον καλό, πάντα υπάρχουν καλοθελητές που θα εκμεταλλευτούν την ανιδιοτέλεια σου. Το θέμα ειναι να μάθουμε να τους αναγνωρίζουμε.

Επίσης, ένα άλλο πρόβλημα είναι ο συναισθηματισμός. Η λογική πολλές φορές καταδυναστεύεται από τα συναισθήματα και υπολειτουργεί. Αν αφεθείς λίγο, γεμίζεις κολλήματα και κομπλεξ. Γιατί απλά τα συναισθήματα παραμορφώνουν τη λογική αλληλουχία των σκέψεων.

Επαναλαμβάνομαι.

Το καλό είναι ότι για μένα είσαι ένα τίποτα. Ένα κενό, που δεν υπήρχε και δεν υπάρχει στη ζωή μου. Δεν έχασα κάτι, όπως και εσύ δεν έχασες κάτι την προηγούμενη φορά. Είναι το πιο εύκολο πράγμα να σε βγάλω από τη ζωή μου, γιατί για μένα είσαι το τίποτα. Το μόνο που με τσαντίζει, είναι αφού ξέρω ότι είσαι τίποτα, γιατί συνεχίζω να τσαντιζομαι όταν σε σκέφτομαι? Και γιατι γαμώτο το κεφάλι μου, συνεχίζω να σε σκέφτομαι....??


Αααχ.... τί καλύτερη συντροφιά αυτές τις στιγμές από τις μουσικές μου, τα βιβλία μου... τους αγαπημένους μου στίχους....








αλλά και....




Πέστα μωρή Billie.....

HTAN ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ!!

Τσέκαρε.......

Υπέροχο Τίποτα....

Είναι ωραία η θάλασσα γιατί κινείται πάντα....

Το καλοκαίρι... στίχοι από το τραγούδι του Σαββόπουλου, παράγραφοι από τα Ψάθινα Καπέλα, παγωμένη σπιτική λεμονάδα κάτω από τις αγριοκερασιές του κήπου μας.... Ένα νυχτοπούλι το βράδυ δεν με αφήνει να κοιμηθώ... αφυπνεί τις σκέψεις και τα όνειρά μου. Είναι που έχει κουρνιάσει στο κλαδι που πέφτει στο παράθυρο μου, μπορεί και μέσα στο κεφάλι μου...

Το καλοκαίρι των 20 χρόνων... Περίεργο συναίσθημα. Μια γλυκερή μυρωδιά των εφηβικών χρόνων που έφυγαν ανεπιστρεπτί σε συνδιασμό με το άγραφτο μέλλον. Δεν θέλω να περάσει αυτό το καλοκαίρι. Θέλω να ζήσω την κάθε στιγμή του, να αρπάξω το κάθε δευτερόλεπτο και να χαράξω μέσα στη μνήμη μου, μέσα στην ψυχή μου, στην καρδιά μου....
Ρομαντικόπληκτη που γίνομαι ώρες-ώρες.... Παλιμπαιδίζω...
Διαβάζω πάλι τα εφηβικά μου βιβλία, ακούω τη μουσική που άκουγα τότε... Κάθομαι κάτω από την κερασιά μόνο για να βγει η μάνα μου να με μαλώσει , να με προφυλάξει .... μην με τσιμπήσει κανα ζωύφιο, μην με πιάσει πάλι αλλεργία... Και φαντάσου, είχα χρόνια να ξαπλώσω κάτω από τη φυλλωσιά της! Θυμάμαι πριν λίγα χρόνια το έκανα συνέχεια! Είναι η πιο ζωντανή μνημη που έχω από τα παιδικά μου χρόνια. Και από τα πρώτα εφηβικά...
Νοσταλγώ? ... Γιατί? Με πιάνει μελαγχολία και δεν ξέρω γιατί.... Στεναχώρια για τα χρόνια που έφυγαν η για τα αβέβαια που θα ρθουν? ...

Ο Κ. λέει ότι ώρες-ώρες φέρομαι σαν πεντάχρονο...Πεισμώνω και θυμώνω, κλείνομαι στον εαυτό μου, λέω πράγματα που δεν τα πιστεύω για να κάνω τους άλλους να πονέσουν... Να πονέσουν... Σε άσχημους καιρούς ζήλευα όσους ήταν χαρούμενοι.... όσους δεν είχαν προβλήματα... Με ατσάλωσαν αυτά τα χρόνια... Άσπρο-Μαύρο. Και λίγο κόκκινο για να σπάει η μονοτονία. Ναι. Αν θυμώσω δεν παίρνω από λόγια... Αλαφροίσκιωτο με λέγε η γιαγιά μου, για να με κάνει να πονέσω και αυτή... ίσως γιατί ζήλευε και αυτή την ανάγκη μου για ελευθερία και για ζωή, που ποτέ δεν τόλμησε να αφήσει τον εαυτό της να έχει...

Ίσως γράψω βιβλίο μια μέρα... ίσως ζωγραφίσω την άλλη γκουέρνικα... ίσως φύγω για τον γύρο του κόσμου... ίσως βρω τον χρυσό της Ατλαντίδας και τα απομεινάρια απο το παλάτι του Σολωμόντα. Μπορεί κάποτε να βρω το αγαπημένο μου χρώμα και το αγαπημένο μου τραγούδι, εκείνο που θα το ακούω και θα κλαίω και από χαρά και από λύπη. Ίσως μείνω κοντά στη θάλασσα, διαβάζοντας Καββαδία και μετρώντας τα αστέρια. Πάντα ήθελα να μάθω τους αστερισμούς! Ίσως....

Προς το παρόν, αγναντεύω μόνο τη θάλασσα απέναντι μου.. Τον κάθε λογής κόσμο που περνάει από το δρόμο, τα παιδιά... Προσπαθώ να φανταστώ τι σκέφτονται, τί κάνουν στις ζωές τους! Πόσο θα θελα να τους ξέρω όλους!

Η κρίση των 20... Πόσο θα 'θελα... Και πόσα θα κάνω... Και οι αποστάσεις εκμηδενίζονται. Αθήνα- Θεσσαλονίκη, είναι ένα βράδυ δρόμος. Και η ζωή παίρνει περίεργεσ διαστάσεις!

Και να μαι να περπατώ πάλι στην Πλατεία Εξαρχείων που τόσο αγαπάω, 3 η ώρα το βράδυ, κοντά στο πάρκο, με τη Μαριάνθη, τον Κλη και τον Ισνο. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σαν να ήταν όλα χτες. Και ας αλλάξαμε όλοι μας... Πάντα έχουμε τόσα πολλά αλλά και τόσα λίγα να πούμε. Δεν χωράνε από το τηλέφωνο, δεν εκφράζονται κατα πρόσωπο....
Tο Πλιτς μου είναι ακόμα Γιάννενα... και θα αργήσει να έρθει... Και ο Παν-Παν θα φύγει για Κομοτηνή πάλι... Και θα αρχίσουν πάλι οι αποστάσεις...

Δεν ξέρω... Ζω. Κυνηγητής και εγω της γοητείας των ονείρων και του προορισμού που πάει και πάει και δεν στέκει.....

Καληνύχτα. Όπου και αν βρίσκεσαι...:)

Πάντα πίστευα ότι οι άνθρωποι που μας κάνουν να κλαιμε, απλα δεν μας αξίζουν.... Εκείνοι που μας αγαπάνε πραγματικά, που μας νοιάζονται και ενδιαφέρονται για μας, προσπαθούν να μας κάνουν να γελάμε και όχι να μας καταβαραθρώνουν ψυχολογικά....

Όλοι μου λένε, πάντα υπάρχουν και χειρότερα και τελικά τα βλέπω μπροστά μου.... Ακριβώς για να μπορώ και εγω να πω, '' ναι όντως υπάρχουν και χειρότερα'' . Ναι.
Γιατί εκείνη τη στιγμή που γίνεσαι ευάλωτος, που αφήνεις τον εαυτό σου να γίνει ειλικρινής και στον ίδιο και στον άλλο, εκείνη τη στιγμή γίνεσαι βορά στα νύχια όλων των επιδέξιων αρπακτικών. Γιατί απλά ο κόσμος γουστάρει να πληγώνει και να πληγώνεται. Αλλιώς δεν θα επέλεγε τους λάθος ανθρώπους....

Αλλά και τα λάθη τα κάνουμε για να μαθαίνουμε.... Και αυτά μέρος δικό μας είναι. Αλλά ανάθεματισμένη κακιά ώρα και κακιά στιγμή που τα κάναμε... Αναθεματισμένη τύχη που δεν καταφέραμε να σε πιάσουμε ποτέ έστω και για λίγο.... Αναθεματισμένη ευτυχία που μια ζωή γελάς πίσω από την πλάτη μας.... Γιατί ξέρεις ότι είσαι εφήμερη, γιατι γνωρίζεις οτι τις λίγες ευτυχισμένες στιγμές θα τις πληρώσουμε διπλές και τριπλές σε λίγο καιρό....

Σκατά.... Δεν αξίζουν οι άνθρωποι που σε κάνουν να γίνεσαι κομμάτια από τον πόνο και τη στεναχώρια... Δεν αξίζουν παναθεμά τους... Εκείνοι που δεν φέρονται ποτέ τζάμι, ποτέ με ειλικρίνια... Που προτιμούν να κυνηγούν χίμαιρες από το να βλέπουν ότι η ομορφιά είναι κάτι το οποίο βρίσκεται μέσα μας...

The Fix Is In

LADIES AND GENTLEMEN,
WELCOME TO '' LA SOCIETE DU SPECTACLE''



Note no.1: GIVE ME INFORMATION, BEFORE I THROW UP!!



Οι εναλασσόμενες τηλεποτικές εικόνες στοβιλίζονται στα μάτια μας με τέτοιους ρυθμούς που δεν μας αφήνουν τίποτα να πούμε. Ενα μεγάλο και βροντερό ΣΚΑΣΕ βρίσκεται πίσω από κάθε διαφημήση, εκπομπή, άνθρωπο της τηλεοράσης είτε αυτός είναι ένας καριόλης μεγαλομανής παρουσιαστής ειδησέων, που αυτοαποκαλείται δημοσιογράφος, είτε είναι μια χαζοβιόλα ξανθιά από αυτές τις βιομηχανοποιημένες που πουλιούνται καθημερινά στα τηλεοπτικά σκλαβοπάζαρα ή ένας τραγουδιάρης σκυλάς του νηπιαγωγείου που λόγω εμφάνισης όσοι τον πήραν απο πίσω τον έπεισαν ότι έχει και καλή φωνή.

Note no.2 : ARTISTZ

Τα mass media έγιναν η αρρώστεια, η γάγγραινα της εποχής. Πιστά σκυλιά των αφεντικών τους, τα διυλιστήρια εγγεφαλικών κυττάρων και ανθρώπινης συνείδησης ήταν και είναι εδω για να μας δείχνουν πως να είμαστε καλοί καταναλωτές, καλές πουτάνες, καλά ζιγκολό, καλοί νταγλαράδες, καλοί μαζικοί παραπλανητές, άξια τέκνα των γονιών μας, της αστικής τάξης και του καπιταλισμού.
Έχεις χρήμα μεγάλε??? Έχεις πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα και τον παπά από τα γεννητικά όργανα. Δεν μας νοιάζει πού τα βρήκες. Δεν μας νοιάζει αν τα απέκτησες γιατί σκότωσες τον μπάρμπα σου και σου γραψε την περιουσία του. Αν έκανες εμπόριο λευκής σαρκός. Αν έκανες εμπόριο ναρκωτικών, όπλων, οργάνων. Αν σκότωσες, αν βίασες, αν σε βίασαν , αν σε έκαναν ένα πειραματόζωο γεμάτο ορμόνες . Χεστήκαμε. Σε προσκυνάμε και σε έχουμε θεό. Τα mass media υποκλίνονται στη δόξα που έχουν τα λεφτά σου και τα γημάτα κρεατίνη μούσκλια/στήθη σου. Όλοι θέλουν να σε πηδήξουν και όλοι να φτάσουν λίγη από τη δόξα σου, μια τούφα από τα πλατινέ μαλλιά σου, ένα κομμάτι από το πράντα ρούχο σου. Κάθε νύχτα είσαι στα μπουζούκια και δίνει χιλιάδες ευρω στις λουλουδούδες, πιάνοντας τον κώλο της τραγουδιάρας, πάντα με 2-3 γκομενάκια τριγύρω και την αδερφή μάνατζερ σου. Ζεις σε βίλα στην Εκάλη και οδηγείς Hammer. Τριγυρνάς παντού με το νευρόσπαστο τσιουάουα σου.


Note no.3 : WELCOME TO THE SHOW !

Ηδονιζόμαστε με τα πτώματα που δείχνουν οι ειδήσεις. Φαντασιωνόμαστε με εκείνη τη στρασάτη, μέσα στη ''χλιδή'' ζωή που βλέπουμε στις οθόνες της τηλεόρασης μας. Θέλουμε να γίνουμε έτσι. Να γίνουμε σαν και αυτούς. Τους επιτυχημένους. Να βγαίνουμε και εμείς στην τηλεόραση φωρώντας τέτοια φιρμάτα ρούχα, οδηγώντας μπέμπες και έχοντας 2-3 γκομενάκια για την πλάκα. Να μας ρωτάνε την άποψη μας για τα πάντα. Να γινόμαστε κριτές στον Μεγάλο Αδερφό τους . Το γουστάρουμε και μας φτιάχνει. Να γνωρίζουμε τον Ψινάκη και την Αλεξανδράτου. Να φοράμε ρούχα τελευταίας κολεξιόν. Να ξέρουν ως και οι πεθαμένοι με ποιον πήγαμε χτες και τι νούμερο σουτιέν φοράμε. Να τρώμε μακντόναλντς και να τα χάνουμε με ορμόνες και χάπια αδυνατίσματος.

Και ακόμα πιο πολύ φτιαχνόμαστε με την σκέψη του ''Μεγάλου''. Του μεγαλογιατρού, του μεγαλοδικηγόρου, του μεγαλοεπιχειρηματία...Εκείνου του πετυχημένου από όλες τις απόψεις. Που ήταν μια ζωή πρώτος, ο καλύτερος από τους ανταγωνιστές του . Που πάτησες επι πτωμάτων για να φτάσει στην κορυφή, κατέστρεψε κόσμο, λάδωσε, λαδώθηκε, υπερασπίστηκε δολοφόνους και νονούς της νύχτας, καταδίκασε , σκότωσε αθώους, έβγαλε από τη μέση ανταγωνιστές, έβαλε δικούς του σε καίριες θέσεις, έγινε πολιτικός, βουλευτής, πρωθυπουργός....

Νote no. 4 : FUCK THIS SHIT

Και ο καημένος ο κάθε κυρ-Παντελής αυτού του κόσμου, απογοητευμένος από οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα, απογοητευμένος από τη δουλειά του, τη νευρόσπαστη και υστερική γυναίκα του, τα κακομαθημένα και ηλίθια παιδιά του, απογοητευμένος από τα κόμματα και τους πολιτικούς, από το σύστημα υγείας και παιδείας, απογοητευμένος από ολάκερη τη ζωή του, ΒΟΥΛΙΑΖΕΙ ολοένα και περισσότερο στον καναπέ του, σταδιακά καταλήγει να παρει το σχήμα του, ενω βλέπει συνέχεια τηλεόραση, πλάθοντας έναν εικονικό κόσμο σαν και αυτό που του δίνουν τα mass media. Φοβάται. Φοβάται να βγει έξω. Φοβάται να μιλήσει. Φοβάται να πει την άποψη του. Γιατί όταν τόλμησε του είπαν σκάσε. Και από τότε δεν ξανα άνοιξε το στόμα του. Βούλιαξε στην καθημερινότητα και στον μικρόκοσμό του, αφέθηκε να εγκατασταθούν στον εγγέφαλό του για πάντα τα πρότυπα των ΜΜΕ και τώρα περιμένει πότε θα πεθάνει για να ησυχάσει από αυτόν τον σκληρό και άδικο κόσμο. Ζωντανά κουφάρια που περιφέρονται ανάμεσα μας εδω και αιώνες.

Και τα καθήκια παιδιά του, γραπωμένα από κόμματα, γίνονται σκυλιά του κάθε καθοδηγητή, φοράνε μια χρωματιστή σημαία , γίνονται τα τσιράκια των βουλευτών, γλύφουν τους έχοντες την εξουσία στα χέρια τους και αφήνονται να τους κάνουν ό,τι θέλουν γιατί ξέρουν ότι θα πάρουν και αυτοί τη θέση τους. Χτίζουν μια καριέρα φοιτητοπατέρα και τη συνεχίζουν και όταν τελειώσουν, κάνουν τα πάντα προσπαθώντας να αναδειχθούν στην εξουσία. Από οποιοδήποτε κόμμα και αν είναι και οποιουδήποτε χρώματος.
Δεν πιστεύουν σε ιδεολογία, δεν την γνώρισαν, δεν τη διαβασαν, δεν την έζησαν. Νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους και την πάρτυ τους. Για το πως θα γίνουν και αυτοί πετυχημένοι σαν εκείνα τα πρότυπα με τα οποία μεγάλωσαν. Εκείνα της ΠΑΤΡΙΔΑΣ-ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ. Της αμορφωσιάς και της αποκτηνωμένης συμπεριφοράς. Ενός εσωτερικού Αγκυλωτού Σταυρού, που το φοράνε κάτω από τα πανάκριβα ρούχα τους που τα χρωστάνες στα δάνεια και τις κάρτες, αλλά το τραπέζι στη Βανδή απαιτούσε καινούριο συνολάκι, τι να κάνουμε???


Συμπατριώτη, πόσο δύσκολο σου είναι να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου, να κοιταχτείς στον καθρέφτη χωρίς φτιασίδια και μπογιές, χωρίς τα ακριβά σου ρούχα και τα φτιαγμένα σου μαλλιά, και μετά αφου κλάψεις με αυτό που θα δεις, να φωνάξεις δυνατά : ANTE ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ, ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΕΣΕΙΣ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ!

42

Και επειδή ο λευκός θόρυβος κάνει κακό στα δελφίνια και η γη είναι σαν ένα μεγάλο μπλε καρπούζι φτιαγμένο από ποντίκια,η μπαταρία του τηλεφώνου αυτοκτόνησε στο συφόνι της τουαλέτας και Ο ΓΑΜΗΜΕΝΟΣ ΑΝΑΠΤΗΡΑΣ ΔΕΝ ΑΝΑΒΕΙ...Αλλά επειδή είμαι ανώτερος άνθρωπος θα χώσω τον δομολειτουργισμό μου στο συρτάρι του μπάνιου και θα ...κάψω όλα τα φυλλάδια του μασούτη και της KOMEΠ. ΣΚΑΤΑ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΣΑΡΤΡ!

Άντε και να ρίξει το κόμμα ενέσεις....