Κατάπια μια γερή δόση δηλητήριο....

Το καλό με αυτό το μπλογκ είναι οτι μπορεί να μιλάω για πολλούς, αλλα λίγοι το βλέπουν...
Οπότε έχει καταντήσει να λειτουργεί σαν προσωπικό ημερολόγιο.... Δεν βαριέσαι, κάτι είναι και αυτο, ξεδίνω....


Ξέρεις... Ο πόνος κάνει καλό. Σε ξυπνάει. Λειτουργεί σαν τους εφιάλτες.
Βέβαια, το ζήτημα είναι να τον προλαμβάνεις, και εκεί έγκειται το ζήτημα των σωστών επιλογών.

Ίσως το βασικό μου πρόβλημα είναι οτι ποτέ δεν είχα πολλές απαιτήσεις από τους άλλους. Θα μπορούσα να δώσω τα πάντα, και μου αρκούσε να είναι καλά και να μου χαμογελάνε. Μεγάλο λάθος. Γιατί τελικά σε αυτόν τον κόσμο τον καλό, πάντα υπάρχουν καλοθελητές που θα εκμεταλλευτούν την ανιδιοτέλεια σου. Το θέμα ειναι να μάθουμε να τους αναγνωρίζουμε.

Επίσης, ένα άλλο πρόβλημα είναι ο συναισθηματισμός. Η λογική πολλές φορές καταδυναστεύεται από τα συναισθήματα και υπολειτουργεί. Αν αφεθείς λίγο, γεμίζεις κολλήματα και κομπλεξ. Γιατί απλά τα συναισθήματα παραμορφώνουν τη λογική αλληλουχία των σκέψεων.

Επαναλαμβάνομαι.

Το καλό είναι ότι για μένα είσαι ένα τίποτα. Ένα κενό, που δεν υπήρχε και δεν υπάρχει στη ζωή μου. Δεν έχασα κάτι, όπως και εσύ δεν έχασες κάτι την προηγούμενη φορά. Είναι το πιο εύκολο πράγμα να σε βγάλω από τη ζωή μου, γιατί για μένα είσαι το τίποτα. Το μόνο που με τσαντίζει, είναι αφού ξέρω ότι είσαι τίποτα, γιατί συνεχίζω να τσαντιζομαι όταν σε σκέφτομαι? Και γιατι γαμώτο το κεφάλι μου, συνεχίζω να σε σκέφτομαι....??


Αααχ.... τί καλύτερη συντροφιά αυτές τις στιγμές από τις μουσικές μου, τα βιβλία μου... τους αγαπημένους μου στίχους....








αλλά και....




Πέστα μωρή Billie.....