Υπέροχο Τίποτα....

Είναι ωραία η θάλασσα γιατί κινείται πάντα....

Το καλοκαίρι... στίχοι από το τραγούδι του Σαββόπουλου, παράγραφοι από τα Ψάθινα Καπέλα, παγωμένη σπιτική λεμονάδα κάτω από τις αγριοκερασιές του κήπου μας.... Ένα νυχτοπούλι το βράδυ δεν με αφήνει να κοιμηθώ... αφυπνεί τις σκέψεις και τα όνειρά μου. Είναι που έχει κουρνιάσει στο κλαδι που πέφτει στο παράθυρο μου, μπορεί και μέσα στο κεφάλι μου...

Το καλοκαίρι των 20 χρόνων... Περίεργο συναίσθημα. Μια γλυκερή μυρωδιά των εφηβικών χρόνων που έφυγαν ανεπιστρεπτί σε συνδιασμό με το άγραφτο μέλλον. Δεν θέλω να περάσει αυτό το καλοκαίρι. Θέλω να ζήσω την κάθε στιγμή του, να αρπάξω το κάθε δευτερόλεπτο και να χαράξω μέσα στη μνήμη μου, μέσα στην ψυχή μου, στην καρδιά μου....
Ρομαντικόπληκτη που γίνομαι ώρες-ώρες.... Παλιμπαιδίζω...
Διαβάζω πάλι τα εφηβικά μου βιβλία, ακούω τη μουσική που άκουγα τότε... Κάθομαι κάτω από την κερασιά μόνο για να βγει η μάνα μου να με μαλώσει , να με προφυλάξει .... μην με τσιμπήσει κανα ζωύφιο, μην με πιάσει πάλι αλλεργία... Και φαντάσου, είχα χρόνια να ξαπλώσω κάτω από τη φυλλωσιά της! Θυμάμαι πριν λίγα χρόνια το έκανα συνέχεια! Είναι η πιο ζωντανή μνημη που έχω από τα παιδικά μου χρόνια. Και από τα πρώτα εφηβικά...
Νοσταλγώ? ... Γιατί? Με πιάνει μελαγχολία και δεν ξέρω γιατί.... Στεναχώρια για τα χρόνια που έφυγαν η για τα αβέβαια που θα ρθουν? ...

Ο Κ. λέει ότι ώρες-ώρες φέρομαι σαν πεντάχρονο...Πεισμώνω και θυμώνω, κλείνομαι στον εαυτό μου, λέω πράγματα που δεν τα πιστεύω για να κάνω τους άλλους να πονέσουν... Να πονέσουν... Σε άσχημους καιρούς ζήλευα όσους ήταν χαρούμενοι.... όσους δεν είχαν προβλήματα... Με ατσάλωσαν αυτά τα χρόνια... Άσπρο-Μαύρο. Και λίγο κόκκινο για να σπάει η μονοτονία. Ναι. Αν θυμώσω δεν παίρνω από λόγια... Αλαφροίσκιωτο με λέγε η γιαγιά μου, για να με κάνει να πονέσω και αυτή... ίσως γιατί ζήλευε και αυτή την ανάγκη μου για ελευθερία και για ζωή, που ποτέ δεν τόλμησε να αφήσει τον εαυτό της να έχει...

Ίσως γράψω βιβλίο μια μέρα... ίσως ζωγραφίσω την άλλη γκουέρνικα... ίσως φύγω για τον γύρο του κόσμου... ίσως βρω τον χρυσό της Ατλαντίδας και τα απομεινάρια απο το παλάτι του Σολωμόντα. Μπορεί κάποτε να βρω το αγαπημένο μου χρώμα και το αγαπημένο μου τραγούδι, εκείνο που θα το ακούω και θα κλαίω και από χαρά και από λύπη. Ίσως μείνω κοντά στη θάλασσα, διαβάζοντας Καββαδία και μετρώντας τα αστέρια. Πάντα ήθελα να μάθω τους αστερισμούς! Ίσως....

Προς το παρόν, αγναντεύω μόνο τη θάλασσα απέναντι μου.. Τον κάθε λογής κόσμο που περνάει από το δρόμο, τα παιδιά... Προσπαθώ να φανταστώ τι σκέφτονται, τί κάνουν στις ζωές τους! Πόσο θα θελα να τους ξέρω όλους!

Η κρίση των 20... Πόσο θα 'θελα... Και πόσα θα κάνω... Και οι αποστάσεις εκμηδενίζονται. Αθήνα- Θεσσαλονίκη, είναι ένα βράδυ δρόμος. Και η ζωή παίρνει περίεργεσ διαστάσεις!

Και να μαι να περπατώ πάλι στην Πλατεία Εξαρχείων που τόσο αγαπάω, 3 η ώρα το βράδυ, κοντά στο πάρκο, με τη Μαριάνθη, τον Κλη και τον Ισνο. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σαν να ήταν όλα χτες. Και ας αλλάξαμε όλοι μας... Πάντα έχουμε τόσα πολλά αλλά και τόσα λίγα να πούμε. Δεν χωράνε από το τηλέφωνο, δεν εκφράζονται κατα πρόσωπο....
Tο Πλιτς μου είναι ακόμα Γιάννενα... και θα αργήσει να έρθει... Και ο Παν-Παν θα φύγει για Κομοτηνή πάλι... Και θα αρχίσουν πάλι οι αποστάσεις...

Δεν ξέρω... Ζω. Κυνηγητής και εγω της γοητείας των ονείρων και του προορισμού που πάει και πάει και δεν στέκει.....

Καληνύχτα. Όπου και αν βρίσκεσαι...:)